De doodstraf
Ach, ik weet het wel, het is geen aangenaam onderwerp. Ik wou dat ik nu een leuke column kon schrijven, maar ik kan dit niet van mij afzetten, ik moet er over schrijven want het is dicht bij mijn bed gebeurd en ik ben er ziek van. Ziek van ellende.
In 1961 begon Godfried Bomans zijn column (in de Volkskrant) over de terechtstelling van Chessman met de volgende woorden: "Terwijl ik dit schrijf, leeft Chessman nog, maar wanneer u dit leest, is hij al gestorven. Toch is dit niet de reden waarom de zaak-Chessman de hele wereld heeft bezig gehouden. Deze ligt uitsluitend in de tijdsafstand tussen delict en straf. Tussen beide gaapt een ruimte van twaalf jaren. En het is deze afgrond, waarvoor de mensen terugdeinzen."
Bomans had gelijk, want de gestrafte is zeer waarschijnlijk niet meer dezelfde persoon als de dader. Een mens verandert op twaalf jaren tijd.
Ik kan hetzelfde zeggen over mijnheer Prasert en mevrouw Namsong Sirilak.
In het jaar 1994 werden Prasert, die toen 51 jaar oud was en Namsong, die toen 25 jaar oud was betrapt op het bezit van 12,5 kg heroïne in de luchthaven van Medan, provincie Sumatra, Indonesië.
De heer Prasert en het meisje Namsong zijn, zoals hun naam al laat vermoeden, geen Indonesiërs. Zij zijn beiden afkomstig uit Thailand.
In het jaar 1994 veroordeelde een Indonesische rechtbank hen tot de doodstraf.
Beiden zijn op 1 oktober 2004 met machinegeweren terechtgesteld.
Ze hebben dus een dubbele straf ondergaan: tien jaar gevangenis en de doodstraf terwijl de rechtbank hen enkel tot de doodstraf had veroordeeld.
De Indonesische TV deelde de kijkers mede dat de doodstraf werd uitgevoerd om half twee in de morgen en dat die man en dat meisje op vier meter afstand van elkaar aan een paal werden gebonden en ook geblinddoekt.
Een paar uren voor haar executie mocht mevrouw Namsong even telefoneren met haar twaalfjarige dochter die in Thailand woont. Zij vroeg dat haar kledij, haar halskettinkje, een foto en haar dagboek samen met haar asse (ze wilde gecremeerd worden) naar haar dochtertje zou gezonden worden.
De Indonesische TV heeft aandacht besteed aan die executies. Het zogenaamde afschrikkings-effect weet je wel. Zo van: zie je nu wat er van komt? Doe dus niet zoals die terdoodveroordeelden…
Niet gehinderd door enige historische kennis of inzicht, werd er op TV doorgeluld, duidelijk met de bedoeling toekomstige criminelen af te schrikken. Kennis van geschiedenis zou die journalisten een beter inzicht geven: men schijnt hier in Indonesië niet te weten dat er tijdens de Middeleeuwen en ook tijdens de Renaissance misdadigers werden geradbraakt, gevierendeeld en levend verbrand, maar nooit hebben zelfs de strengste straffen een dief, een smokkelaar, een moordenaar, een verkrachter belet om toch te doen waar hij zin in heeft, want iedereen denkt: mij kunnen ze toch niet pakken.
Andersluidende meningen waren op het internet te vinden. Op de Indonesische TV waren enkel mensen te zien die de uitvoering van de doodstraf toejuichen en er aan toevoegden dat er nog niet genoeg mensen terechtgesteld zijn.
Er was zelfs een TV kanaal dat na een interview met de terdoodveroordeelden door de reporter liet zeggen dat die Thaise criminelen geloven in het hiernamaals en blij waren dat zij gingen sterven!
Na die vrolijke bekentenis werd het TV scherm even zwart en hoorden de kijkers harde knallen van een machinegeweer.
Daarna zei de journalist: het is gebeurd, ze zijn dood.
Deze misselijk makende truc (de mensen waren al drie dagen tevoren terechtgesteld) was bedoeld om nog meer af te schrikken.
Dit is geen pleidooi voor het smokkelen van heroïne. Trouwens beide terdoodveroordeelden waren geen gebruikers en ik vermoed dat zij enkel gemotiveerd waren door het geld dat zij zouden kunnen verdienen. Dat zij heel naïef waren is ook duidelijk, want ze hadden de heroïne gewoon in hun handbagage en niet eens verborgen in een surfplank of zo. Wie vliegt er nu naar een luchthaven met 12,5 kilo heroïne gewoon in een rugzakje? Je moet dan toch ontzettend dom zijn.
Waar ik wel misselijk van word is de dominee-achtige praat van de mensen die de doodstraf gerechtvaardigd vinden. Hoeveel onschuldigen zijn er niet terechtgesteld?
Ik herinner mij het geval van een man in Parijs die in twee jaar tijd een fortuin ontving aan erfenissen. Al zijn familieleden gingen dood en telkens erfde hij veel geld. Dat vond de Procureur de la République verdacht. De man werd aangehouden. De dode familieleden werden opgegraven. Alle lijken bleken een arsenicum-achtig vergif te bevatten.
In Indonesië zou die man terechtgesteld worden.
In Frankrijk werd die man verdedigd door Meester Floriot, die al lang dood is, maar toen ik advocaat was in Antwerpen leefde hij nog. Mr Floriot liet ook andere lijken op hetzelfde kerkhof opgraven. Ook die lijken bleken arsenicum te bevatten en dat kwam omdat er een lek was in het riool dat onder het kerkhof liep en door een chemische reactie al die lijken besmette. De man werd vrijgesproken.
Meer hoef ik niet te zeggen. Velen zijn onschuldig terechtgesteld, en wie wel schuldig is mag deze barbaarse straf niet ondergaan.
Geplaatst in de categorie: misdaad
doodstraf
150
Geef je reactie op deze inzending: