Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Goed zaad is duur.

In Australië staat een interessante erfeniszaak op de rol van het Hooggerechtshof in Sydney.
Drie zaadkinderen van donor Willem Wijma, die in 2001 in Australië overleed, claimen een deel van zijn erfenis.
Dat zou ten koste gaan van het reguliere kind van Wijma de 55-jarige Janna de Jager-Wijma uit het Groningse Stedum, die zich tegen deze gang van zaken verzet.

In het Nederlandse recht heeft een afstammeling van een zaaddonor sinds 2004 het recht de naam van zijn genitor te kennen. Een virtueel recht van miljoenen zaadcellen dat geëffectueerd wordt zodra ze zich in samenwerking met een eicel hebben opgewerkt tot een mens. Maar er is (voor zover ik weet) geen juridische band tussen verwekker en afstammeling, hoezeer hun dna-materiaal ook partieel aan elkaar gelijk zal zijn. Wat mogelijk doorslaggevend zal zijn is of de relatie in een of ander opzicht als die van een vader en kind door de donor juridisch erkend zal zijn.

Bij donorschap zijn meerdere varianten denkbaar: van het steriele buisje in het ziekenhuis waaruit het sperma van de donor door een bekwame verpleegstershand bij de vrouw naarbinnen is geleid (en de moeder geen weet heeft van de donor) tot een donorschap waarbij de donor is misleid, doordat de moeder het op slinkse wijze verkregen sperma in zich heeft opgenomen zonder dat de donor ergens van wist.

Maar van donorschap kan ook sprake zijn, vermoed ik, als de verwekker louter om de vrouw te bezwangeren met haar gemeenschap heeft (om het echtpaar ter wille te zijn, uit geldbejag, uit lust, uit plichtsbesef etc.) omdat de echtgenoot door een defect niet in staat is kroost te verwekken.

Ik sprak een Nederlandse jongeman die door een Zweedse rechtbank onverwacht veroordeeld was tot het betalen van een aanzienlijke som geld voor alimentatie omdat hij vijftien jaar daarvoor tijdens een eenmalig seksueel vakantiecontact een kind had verwekt bij een Zweedse, overigens zonder dat hij daarna door haar op de hoogte was gesteld van zwangerschap. Kennelijk is sprake van een juridische binding tussen genitor en het kind, althans in het Zweedse recht. En het verschil met het donorschap vind ik niet groot, ook omdat de jongeman vermoedde dat het een opzetje betrof van de Zweedse schone, die meerdere buitenlandse mannen zo bleek te hebben uitgekleed.

Zal het handig zijn als de donor/verwekker bij voorbaat door zijn potentiële afstammeling een no-claim-beding laat opstellen?
Maar op het moment van bevruchting is het zaadcelletje en de eicel nog geen rechtspersoon: dus bij voorbaat gaat niet. En als ze door versmelting en 9 maanden groeien een rechtspersoon zijn geworden, is het kind nog niet handelingsbekwaam. En op zijn 18e zal hij/zij niet vrijwillig afstand doen van het erfrecht zeker niet als de donor een man in bonis is.

Opnieuw lijkt nu het donorschap het kind van de Australische rekening te worden. Minder donoren, minder zaad. Goed zaad wordt duur...

#*#

Schrijver: Dagschrijver, 14 februari 2007


Geplaatst in de categorie: familie

2.7 met 15 stemmen 1.042



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gerard Wassekwam
Datum:
14 februari 2007
Email:
gerardenmiatele2.nl
Ach.....je kunt op deze manier beter op zwart zaad zitten als je dood gaat als spermadonor.
Heel goed geschreven: mooie taal, humoristisch en zonder grof te worden noem je de dingen bij namen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)