Acteren voor beginners

Diep in mijzelf schuilt een Ellen Vogel. Een Antonia Hopkins. Een acteur met Oscar-potentie. Dat wist alleen niemand, want ik wachtte jarenlang op de juiste rol. Kort geleden was het zover.

Het was allemaal gekomen door een collega die voor zijn rol in een autocommercial tienduizend gulden kreeg. We hebben ’t over het guldentijdperk waarin ik (overigens) dringend geld nodig had. Met mijn schitterende hoofdrolvertolking in de Scapinoballetvoorstelling op de lagere school in het achterhoofd, maakte ik 269 euro over aan Joost Buitenweg die heel lang geleden Rien in GTST speelde en tegenwoordig acteurs opleidt, voor een basiscursus acteren. De snelste en leukste weg uit de rode cijfers.

Topcursus. Geweldig om te doen. Vakmensen. Omdat zo’n gedegen start een goede basis verdient, liet ik professionele foto’s maken (telt u mee: honderdtwintig euro). Castingbureau gebeld. Voor vijfendertig euro sta ik ingeschreven bij drie tegelijk. Da's exclusief foto’s. Die moesten opnieuw, met de eigen fotograaf. Vijftig euro.

Al die investeringen bleken niet voor niets. Ik kreeg een opdracht. Geen zielige figurantenklus, zoals de andere 'rolletjes' die ik in mijn mailbox voorbij had zien komen, maar ‘een rolletje’ in een commercial. Zo stond het in de briefing. Een bijrol vermoedelijk, maar alla, men moet in deze wereld klein beginnen.

Dus stond ik op een zaterdagochtend om 9.15 uur bij een bushalte aan een weiland hier ver vandaan. In mijn 50-liter rugzak zaten vier setjes kleren ('twee setjes zakelijk, twee setjes casual'), pumps, sneakers en een make-uptasje voor als de visagist iets zou vergeten. Om 9.45 was er nog geen spoor van de regisseur en het visagistenteam. Wel waren er intussen een stuk of vijftien andere mensen met koffertjes, rugzakken en plastic tasjes bij gekomen.

Om 10 uur belde het castingbureau iemand uit de groep. De bus wachtte verderop in het dorp op ons. Een groene Connexxionbus. We konden meteen gaan zitten. Na 20 minuten kwam de regisseur de bus binnen, gevolgd door twee mannen die lampen en microfoons plaatsten. Dat duurde 45 minuten. Terwijl ik me afvroeg waar ik me zo meteen in godsnaam zou moeten omkleden en waar de visagiste bleef, reed de Connexxionbus naar de bushalte waar we zostraks waren uitgestapt. We werden verdeeld in twee groepen. Groep twee moest buiten bij de bushalte gaan staan. Ze waren Wachtende Reizigers.

Eerst reed onze bus een heel eind achteruit. De regisseur stond naast de cameraman aan de overkant van de bushalte. Toen hij het sein 'GAS!' gaf, sukkelde de bus schokkend richting bushalte. Daar gingen de deuren open en stapten de Wachtende Reizigers in, plús iemand met een groene klikobak.
Toen stapten de Wachtende Reizigers weer uit en herhaalde zich het ritje. Na bijna 90 minuten uur heen en weer rijden waren we klaar.

Natuurlijk had ik daarna meteen woestbeledigd moeten wegbenen. Maar er was nog een middagprogramma. Ik gaf het nog een kans.
In het Amsterdamse winkelcentrum waar we verdergingen, moest ik achttien keer gearmd met een onbekende man naar de etalage van een juwelierszaak lopen.
Om 15.30 ’s middags kon ik naar huis. Ik had 35 euro verdiend.

Hij draait nog steeds, die commercial. Kliko, van BCC.
En wat ik nooit had kunnen bedenken, is gebeurd.
Ik ben er helemaal uitgeknipt.

#*#

Biografie van deze schrijver

acteren reclame bus reclame bus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 14 stemmen 934