Blut und Boden

Vaste lezers van mijn columns weten het inmiddels, ik ben een Fries van geboorte. De eerste taal die ik leerde was Fries, soms droom ik in het Fries, sterker nog, als ik me kwaad maak, dan scheld ik zelfs in het Fries. Hoewel ik al meer dan 35 jaar geleden geëmigreerd ben uit mijn Heitelân, spreek ik nog steeds, als het zo uitkomt, mijn Memmetaal. Deze achtergrond kwam mij soms van pas toen ik in mijn werk te maken kreeg met Hassan - u kent hem nog wel van een eerdere column – en zijn vele, vele lotgenoten. Ik zal u de lange lijst van nationaliteiten besparen van de vrienden die ik de afgelopen twintig jaar heb ontmoet.

Hassan en ik hebben een paar dingen gemeen, we zijn geboren in een ander land, het Nederlands is onze tweede taal en we hebben twee paspoorten. Ja, ik beschik naast het gebruikelijke Nederlandse paspoort ook over een paspoort voor Friesland. Dat paspoort is weliswaar een ludieke uiting van de Friese VVV, maar toch, het is een paspoort. Desondanks heb ik nooit veel affiniteit gehad met de Fryske Nasjonale Partij (FNP), dat was mij toch allemaal net iets te veel ‘eigen volk eerst’. Met dat nationalisme bleek het in de praktijk overigens gelukkig mee te vallen.

Inmiddels hebben wij in Nederland wel een echte nationale partij, nou ja partij, als je die club van de zelf benoemde ariër Geert Wilders zo zou willen noemen. Hij heeft geleerd van Filip Dewinter dat je beter geen gezeur kunt hebben over de naam van je partij, dus geen Nederlands Blok of Nederlands Belang, nee, lekker vaag en verhullend Partij voor de Vrijheid. Maar zijn bedoelingen zijn niet anders en zeker niet vaag en verhullend, integendeel: Hassan moet oprotten naar zijn eigen land en met hem al die ‘gelukzoekers’ die hier de boel komen opvreten.

Geert Wilders haalt zonder blikken of blozen nationaliteit en loyaliteit door elkaar en verklaart, geholpen door zijn schoothondje Mark Rutte, Blut und Boden weer tot een heersend principe. Voor wie het niet (meer) weet, dat principe werd de vorige eeuw gebruikt door een gefrustreerde huisschilder Adolf Hitler genaamd. Leren we nou echt nooit iets van onze geschiedenis?

Hassan en ik hebben gelukkig nog een keuze, anders dan destijds de Joden, de Zigeuners, de Homo’s, etc. Wij kunnen terug naar ons Anavatan of Heitelân. Maar ik kies er voor om op te staan en te zeggen: “Wilders, bleau mei dyn poaten fan myn freonen âf!” (Wilders, blijf met je poten van mijn vrienden af!”)

Schrijver: Watze Elgersma, 16 maart 2007

w.elgersmahetnet.nl

Biografie van deze schrijver

Blut und Boden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 29 stemmen 350