Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Lichting 64 – 6, een levensles

Als de plicht roept dan gá je als gehoorzame en welopgevoede burger van dit land. Mijn oudste broer was mij voorgegaan en verhaalde in dik aangezette bewoordingen over zijn leven in dienst van Hare Majesteit. Hij ‘diende’ bij de Cavalerie, hij was dus geen soldaat, maar huzaar, hoewel hij bij mijn weten nooit huzarenstukjes heeft uitgehaald, tenminste nooit in zijn actieve diensttijd, hij ‘zwaaide af’ als wachtmeester, what’s in a name.

Ook ik moest mij melden in Amersfoort, in de roemruchte Willem III kazerne. Ik werd gedrild in de beginselen van de krijgsmacht: marcheren, salueren, stormbaan, rangen en standen en meer van dat soort volstrekt onnutte zaken. Toen al wilde ik het beste jongetje van de klas zijn en dat is me gelukt, na twee maanden basisopleiding werd ik gekozen tot beste huzaar van het eskadron. Die schande draag ik de rest van mijn leven met mij mee!

Toch heb ik in dat ‘verre’ Amersfoort veel geleerd. Als Fries werd ik voor het eerst van mijn leven geconfronteerd met mensen uit andere delen van ons land. Zo was er Peter uit Oss - pas na enige tijd én inspanning kon ik hem verstaan – maar hij kon wel fantastisch klassiek pianospelen. Ook Willem - zoon van een smid uit de Achterhoek - zal mij bijblijven, groot, ruig en beresterk, maar een hart van goud. Als ik in een Amersfoortse kroeg in de verdrukking dreigde te komen, dan ging Willem even staan en het gevaar was geweken.

Ik leerde, kortom, dat de wereld groter was dan Friesland en dat er mensen waren die weliswaar geen ABN spraken, maar waarmee op basis van respect en vriendschap heel wat afstanden werden overbrugd. Een briljante carrière als militair is nooit mijn deel geworden - ik kwam en ging als huzaar - maar van die levenslessen, heb ik veel profijt gehad.

Bijvoorbeeld, toen ik een latere levensfase verantwoordelijk was voor de opvang van vluchtelingen en asielzoekers. Ik heb ze allemaal ontmoet: Murad uit Irak, die daar ooit een grote kippenfarm had en per ongeluk in ons land terecht kwam, hij werd hier met zijn gezin uit een vrachtwagen gegooid; Arif uit Kosovo, de professor/kunstenaar, die zijn eerder gevluchte kinderen volgde; Shakib uit Somalië, de aristocratische officier die niet mee wilde werken met de moordzuchtige krijgsheren en nog honderden anderen. Allemaal wilden ze – naast veiligheid en een dak boven hun hoofd – alleen maar: respect en vriendschap.

Lichting 64 – 6 was een belangrijke levensles, Peter en Willem, bedankt! Maar vooral Murad, Arif en Shakib, ik heb veel van jullie geleerd, bedankt!!!

Schrijver: Watze Elgersma, 13 april 2007


Geplaatst in de categorie: bedankt

4.1 met 20 stemmen 1.403



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)