Niet te filmen
De combimagnetron had kuren. Koken deed hij nog prima, maar op het display vervaagden letters en cijfers langzaam tot een soort van Arabisch schrift. Nu kan ik de volgorde van instellen wel dromen, maar voor mijn geliefde zijn ontelbare functies zonder soufleerschermpje een ware crime.
Omdat het vervagend display een bekende kwaal was van deze oven, had ik de fabrikant benaderd om te vragen wat te doen. In een email werd mij beloofd dat binnen 4 jaar na aankoop de reparatie kosteloos zou worden verricht. Ok, die toezegging dateert van begin dit jaar en natuurlijk stond ik ‘pas’ vorige week – een maand voor het verstrijken van de termijn – bij de reparateur.
Niks vier jaar garantie, wist de ontvangstdame die de oven afkeurend opnam (nee, die had ik inderdaad niet schoongemaakt). Het was drie jaar.
In dit soort situaties is het belangrijk om goed beslagen ten ijs te komen. Ik had dan ook een print van de emailconverstatie met de fabrikant bij me gestoken. Erg overtuigd leek de reparatrice niet, maar ze zou het eens overleggen.
10 minuten later kwam ze terug en wees me op de datum van de emailwisseling. ‘Februari hé, maar vorige maand is de garantie teruggebracht naar 3 jaar’, alsof daarmee het pleit was beslecht. Ik legde haar zo kalm mogelijk uit dat het principe van garantie toch juist was dat je op voorhand een afspraak maakt over de duur daarvan en dat die periode dus niet tussentijds kan worden aangepast. Zou een mooie boel worden. De dame toonde zich niet veel inschikkelijker, maar zag ook wel in dat een patstelling dreigde, en verdween weer 10 minuten achter het gordijn. Bij terugkomst pakte ze zuchtend de papieren uit mijn handen, en klaagde dat ze voor dit geval de datum van aankoop wel zou vervalsen.
Niet geheel gerust liet ik de oven aan haar zorgen over.
Een week later viel de brief in de bus dat ik het apparaat weer op kon halen en dat er inderdaad geen kosten waren berekend.
Terug bij het reparatiebedrijf was het nu een drukte van belang. Er had zich een rij wachtende verzameld achter een vrouw die een probleem had met een videocamera van 5 jaar oud. De dienstdoende receptionist vond het een belachelijk idee om de camera te laten repareren en legde de klant voor de derde keer uit waarom. ‘kijk tot € 166 repareren we zowiezo. Daarboven krijgt u pas een prijsopgave. Nu is het display kapot en bent u misschien die € 166 al kwijt. Volgende maand begeeft de zoom het, bent u weer € 166 kwijt. Of er is over een jaar weer iets met het display, maar op deze reparatie zit maar zes maanden garantie...’ De vrouw aarzelde maar leek vastberadenheid te vinden in de ontmoedigende woorden van de reparateur. Zij zou zich toch zeker niet overgeven aan de onverschillige wegwerpmaatschappij?
Een goed punt had ze wel. De verhouding tussen aanschafprijs en reparatiekosten is volledig zoek. Maar ik zou de camera niet hebben achtergelaten bij dit bedrijf, waar ze eerst hun stinkende best doen om zo’n ‘oldtimer’ niet te hoeven repareren, maar eenmaal aangenomen vinden ze € 166 lang een telefoontje teveel moeite om even te overleggen of het gevonden probleem wel de moeite van de reparatie waard is.
Niet te filmen.
zonnet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: economie
service
617
Geef je reactie op deze inzending: