Crisis in jeugdhulpverlenersland.

De afgelopen dagen wordt in de kranten volop melding gemaakt van gevallen waarbij jeugdzorg gefaald heeft.
Vandaag weer een bericht: een kind van 5 is dood aangetroffen in een woning. Moeder is psychiatrisch patiënt; gezin is bekend bij jeugdzorg.

Tegelijkertijd blijkt de jeugdhulpverlening uitermate geschokt te zijn over het proces dat aangespannen is tegen de voogd van Savanna.

We gaan even terug naar 1988. Wij hebben als jong gezin met 3 zonen ons aangemeld als pleeggezin voor een korte plaatsing. Leeftijd en geslacht van het kind maken ons niet uit. Wij hebben zoveel liefde te geven, genoeg voor nog een kind.

Na een paar gesprekken krijgen we het bericht. Er is een kind dat dringend opvang nodig heeft. Moeder zal een psychiatrische behandeling moeten ondergaan. Het betreft wel een iets langere plaatsing, waarschijnlijk een jaar of iets langer. In die tijd kan moeder opgenomen worden, daarna kan het kind naar moeder terug.

Op een vrijdag wordt de jongen, 1 jaar en 9 maanden oud, gebracht. Een plastic tas met te kleine kleertjes bij zich.
Onze jongens nemen hem liefdevol op. Hé doe je mee, we spelen Piet en Jan !
Het wennen gaat snel, hoewel hij ook veel vreemde gewoonten blijkt te hebben. Hij gooit bijvoorbeeld zijn afval zo naast zich neer op straat. En zegt tegen iedere volwassene: mam en vertoont claimend gedrag.
Zijn geur is ook anders. Maar na wat aanpassingsproblemen blijkt hij zich goed te redden in gezin en peuterklas. Samen spelen vindt hij fijn, de baas spelen ook.

Na een maand blijkt dat zijn moeder de behandeling gestaakt heeft, nadat ze van de voogd de bevestiging gekregen heeft, dat ze haar kind toch wel terug krijgt; behandeling afgemaakt of niet!
Na 2 jaar, zijn vader is inmiddels ook weer in beeld met een nieuwe vrouw en 3 kinderen, vragen wij als pleegouders om duidelijkheid over de toekomst.
Hij gaat steeds meer probleemgedrag vertonen en wij laten hem door een kinderpsychiater testen. De uitslag is: dit kind kan zich met intensieve begeleiding in een gezin leren handhaven, maar dan moet wel snel gestart worden met extra intensieve zorg.

Dit overleggen we met de voogd. Nee, daar is geen geld voor!
Inmiddels begint hij steeds meer probleemgedrag te vertonen. Hij maakt van hondenpoep en water drankjes voor de buurkinderen en hangt met zijn gezicht achter de uitlaat van de SRV-wagen.
Uiteindelijk besluiten we dat we op deze manier niet verder kunnen, omdat zijn negatieve gedrag steeds meer onze aandacht opslurpt. En we hebben nog 3 kinderen.

Als we dit met de voogd bespreken en zeggen dat er iets moet gebeuren, komt zij met de mededeling dat zijn vader graag voor hem wil zorgen. We zijn het hier niet mee eens, maar onze mogelijkheden lijken uitgeput.
Na een paar weken, de weekenden gebruiken we om een wat zachte overgang voor hem te bewerkstelligen, wordt hij overgeplaatst naar zijn vader. Inmiddels hebben wij al signalen dat het niet pluis is in het nieuwe gezin, en vragen de voogd om zeer goed in de gaten te houden wat er gebeurt.

Na 3 weken is het raak. Vader probeert zoon van school te halen om elders met hem een nieuw leven te beginnen. Gelukkig grijpt de nieuwe maatschappelijk werkster adequaat in en laat hem onder politiebegeleiding van school halen. Daarna komt hij in een kindertehuis terecht. Aan ons wordt gevraagd of we hem terug willen nemen.

Ja, wij willen wel, maar uitsluitend als er goede begeleiding komt. Dat is te duur, wordt gezegd en zo verdwijnt een pleegkind voor jaren in een kindertehuis. Zou hij daarvan opknappen?

pleegzorg voogd kind voogd kind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 4 stemmen 751