Moederblues
De lucht van tabak hangt om haar heen. Haar lijf ademt nicotine. Stuurs en narrig is ze, maar er is niks aan de hand herhaalt ze wel drie keer. En dan rollen de tranen plotseling over haar wangen. De moederblues spelen weer op. Het is een ongeneeslijke aandoening. Al 35 jaar knaagt het in haar hoofd en vreet het aan haar ziel. De dochter die geen liefde kreeg. De moeder die de andere kant op keek. Verwijten en verwachtingen woekeren als een tumor. En de onzichtbare navelstreng wil maar niet los.
Van de week was moeder jarig, maar het kleine meisje belt niet meer. Stuurt ook geen kaartje. Maar het schuldgevoel blijft. Vroeger sneuvelde er servies na een telefoongesprek met mam of deed ze zichzelf pijn. Nu rookt ze de kwade geesten weg. Al vele malen heeft ze aangekondigd dat ze er klaar mee was, dat het over was en dat het haar niet meer kon raken. Maar het familiespook is niet te bezweren. Daar helpen geen twaalf therapieën aan. Het duikt altijd wel weer ergens op. Het hoeft er niet eens donker voor te zijn. Zelfs op een gelukkige zomerdag loert de schaduw. En al laat moeder niks meer van zich horen (het straatverbod werkt), de verstikkende greep blijft. Het kind wil alleen maar vertellen hoe goed het met haar gaat na al die rotte jaren. Niet goed genoeg. Het verlangen naar instemming en het schouderklopje blijft. Zou ze ooit sorry zeggen?
Een dochter heeft een moeder nodig ook al is het een heks.
Met rode ogen loopt ze naar buiten om er nog eentje op te steken. De moederblues is uitgezaaid naar de longen.
Geplaatst in de categorie: familie