Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Lof voor mekkerende moeders

Moeders van nu willen alles. En als ze niet willen, dan moeten ze toch. En dat allemaal zonder schuldgevoel. Als ik de editorial van Lof-hoofdredacteur Jolanda Holwerda tenminste goed begrijp.

Even voorstellen: Holwerda is ex-communicatiemedewerker bij KPN en moeder plus hoofdredacteur van de nieuwe glossy Lof, een tijdschrift voor werkende moeders met ambitie.
Waarom toch, mevrouw Holwerda?

'Dapper en gedreven doen werkende vrouwen hun best alle werelden te verenigen. Hun carrières, partners, werkgevers, kinderen, vriendinnen, familie. Ik zie dat ze -te- vaak last hebben van schuldgevoel. ... Ik denk dat het tijd is dat we erkennen dat moeders niet willen kiezen tussen óf carrière of kinderen, maar de ambitie hebben om beide waar te maken.'

Ik zou willen zeggen dat vrouwen die een glossy nodig hebben om inspiratie op te doen voor de reis naar De Top, het sowieso aan talent ontbeert om die top te bereiken, maar laten we het positief houden. Dat doet Lof ook: Lof is geen klaagzang, maar een Lofzang, benadrukt de hoofdredacteur in haar voorwoord.

Dat lijkt me toch wel een gotspe voor een blad dat bestaat bij de klaagzang van onzekere vrouwen met een calimerocomplex die boos zijn op de grote boze buitenwereld die zich maar niet plooit naar hun egocentrische wensen. Bovendien helpt Lof, door zich op te werpen als medium van Alle Vrouwen en in 130 pagina's de zelfverzonnen Moeders-Moeten-Werken-Mythe te promoten, alle verworvenheden van het feminisme om zeep.

Eeuwenlang zijn vrouwen onderdrukt door mannen. Nu delen we eindelijk de scepter, en gebruiken onze seksegenoten datzelfde ding om ons met nieuwe dogma's, inclusief bijbehorende schuldgevoelens, om de oren te slaan. En met succes. Op de apenrots die schoolplein heet, worden vrouwen die hun carrière vaarwel hebben gezegd om voor hun kind te zorgen, met scheve ogen bekeken door fulltime- en thuisblijfmoeders.

Het klopt dat carrière maken en moederen op momenten dat het jou uitkomt, lastig, zo niet onmogelijk is. Lijkt me logisch. Tijd is tijd, een aaneenschakeling van momenten die je stuk voor stuk maar één keer tegelijk kunt beleven. Dat betekent: keuzes maken, offers brengen. Die keuze kan en mag iedereen al decennialang zelf maken, dus wat wil de Lofvrouw nu eigenlijk nog meer?

Kies je carrière? Doen.
Om in de hemel boven het glazen plafond te komen, is een gemiddelde werkweek van 65 uur nodig. Om met Melanie Schultz van Hagen te spreken: 'Een olympische medaille haal je ook niet met drie dagen oefenen per week.' Dat betekent: niet om drie uur 's middags halsoverkop naar de crèche vliegen omdat je kind kotsend in de knutselhoek hangt. Overwerken als er stront aan de knikker is. Niet om de haverklap bellen met het thuisfront om bij nanny/ oppas/oma te vragen of je kind wel op tijd een flesje heeft gehad/er nog gehuild, geslapen of gebrabbeld is.

Kies je parttime? Doen.

Zegt je hart dat je thuis bij je kinderen wilt blijven? Is ook oké.

Werken en ambitie hebben zijn, in tegenstelling tot wat Holwerda&Co ons willen laten geloven, niet zaligmakend. En je hebt ze al helemaal niet nodig 'om je te laten voelen dat je leeft'.

Voelen dat je leeft is kunnen genieten van je vrije keuze, wat die ook behelst. Zolang je kiest met je hart en met hart voor een ander, is elke keuze goed.
Kiezen moet. Maar zelf denken is nog veel belangrijker.

Schrijver: Alina Nubé, 6 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.9 met 12 stemmen 522



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)