Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kostbare rotzooi

Het nieuwsitem van deze week: Een schilderij dat bij de vuilnis was gezet, heeft op een veiling in New York ruim een miljoen dollar opgebracht. Een vrouw uit de stad redde het werk vier jaar geleden uit een berg afval op straat.

Ik woon in Apeldoorn en ik moet zeggen dat deze gemeente goed op weg is op het gebied van afvalscheiding. De afvalberg wordt steeds kleiner. Eén keer per week fiets ik met allerhande zakken, zakjes en een kistje naar het inzamelpunt. Een zakje voor lege drankkartons, een zakje voor flessen, een kistje papier, een zak plastic, een zakje blik, een paar batterijen in mijn broekzak en ga zo maar door.

Soms zie ik, als ik met al mijn al dan niet rammelende, rinkelende en kinkelende bagage voorbij fiets, mensen naar mij kijken in de trant van: “Dat is nou eens een zwerver die er redelijk verzorgd bijloopt.” Het beste dat ik in zo’n situatie weet te doen, is een tandje bijschakelen. Bijschakelen om die associërende last zo snel mogelijk te dumpen bij het depot en om het moment van gêne zo kort mogelijk te laten duren. En als ik dan zo over de Apeldoornse straten raas, dan zie ik in een flits diezelfde mensen denken: “Hij is ook nog snel, die zwerver.”

Misschien denkt u “Waarom doe je het dan?” Nogal wiedes! Voor het milieu. Want in tijden van schaarse grondstoffen, kun je al je troep toch niet gewoon maar op een vuilnisbelt gooien. Dan krijg je onverantwoorde puinhopen, zoals vier jaar geleden in New York.

Nu we het toch over puinhopen hebben, wil ik u gelijk een vraag stellen: Heeft u dat ook? Dat wanneer je zo’n berg afval ziet, ineens alles wat er zich in bevindt waardeloos lijkt?
Het is een beetje te vergelijken met het opruimen van de zolder. Als je één doosje opruimt, dan lijkt alles bewaard te moeten blijven. Niks mag weg! Maar ga je rigoureus de hele zolder opruimen, dan zie je pas hoeveel troep je hebt en kan er met gemak een container van een kuub mee worden gevuld. Op het laatst lijkt vrijwel niks meer de moeite van het bewaren waard.

Zo verdwenen er een half jaar geleden bij de zolderopruiming vele zaken voorgoed uit mijn leven. De hometrainer, die wel nuttig zou kunnen zijn, maar die ook vermoeiend is. Interieurartikelen die tien jaar geleden nog zeer trendy waren, maar die nu de lachlust van visite zouden opwekken: foute kleuren en uitvoering. Het oude 15-inch beeldscherm dat ik bewaarde omdat je maar nooit kunt weten. Ernaast staat alweer dat 17-inch scherm dat werkloos geworden is door de aanschaf van een lcd-scherm. En zo verzamelt een mens door en door en door...

Ook lagen er drie schilderijtjes op zolder. Afschuwelijk waren ze, een streep hier, een klodder daar en er tussendoor wat ogen en monden. Ik heb ze destijds gekregen van mijn moeder zaliger. “Je moet er erg zuinig op zijn hoor,” zei ze nog “want ze zijn onbetaalbaar.” Ik kreeg ze samen met de schoolrapportjes, inentingskaarten en mijn jeugdfoto’s. Ik weet nog dat ik bij die schilderijtjes dacht: “Goh, heb ik dat op de kleuterschool geschilderd? Daar weet ik niks meer van.” Omdat ze me in de weg stonden zijn ze, ondanks mijn moeders waarschuwing, samen met ontelbare andere spullen toch maar afgevoerd.

Voordat ik ze in de vuilniszak deed wierp ik er nog een laatste blik op en dacht: “Anatomisch gezien klopt er niks van, maar eigenlijk best wel knap dat ik op mijn vierde al kon schrijven.”

“Picasso” had ik er zwierig onder geschreven …

Schrijver: Happyturf, 25 november 2007


Geplaatst in de categorie: humor

2.8 met 8 stemmen 306



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)