Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Meningnitis

(Voor Watze, Frank en Alina)

Er was een tijd dat ik precies wist hoe het zat met goed en kwaad. Rechts was fout, links het beste voor met de mens. Geen kernenergie, geen kruisraketten. Allemaal foute boel. Zo vond ik ook dat er veel te veel geld naar defensie ging en dat het hebben van een leger sowieso een daad van agressie was. En dat terwijl de term ‘defensie’ al een hele andere intentie suggereert dan het ministerie van oorlog, zoals het departement vroeger heette.

Heeft vechten in Afghanistan iets met defensie te maken? Om dat te verdedigen moet je een behoorlijke woordkunstenaar zijn of grenzeloos paranoïde. Waarom doen we ook al weer mee in Uruzgan? Om de trawanten van Osama B. een kopje kleiner te maken of om te zorgen dat ook meisjes naar school mogen en vrouwen met onbedekt hoofd over straat kunnen lopen?
Ik weet het niet meer.

Zoals ik ook niet weet of er in enig oorlog een goede zaak te bevechten is. Het eerste slachtoffer van een oorlog is immers het ideaal waarom hij werd begonnen.

In mijn leven is oorlog altijd een ver-van-mijn-bed-show geweest. Dichterbij dan de Balkan kwam het nooit. Maar in voorbije jaren streden ‘onze jongens’ met blauwe helmen in menig brandhaard: Libanon, Tanzania, Rwanda, Pakistan, Haiti… maarliefst 51(!) ‘vredesmissies’ waar Nederlandse soldaten aan meededen. En zoals in elke oorlog vielen er doden, werd er verkracht, geplunderd, gemanipuleerd, verdraaid en gelogen - door alle partijen.

War, what is it good for? Ik zou het niet weten, maar oorlog is wel een gegeven in dit aardse tranendal. Je kan je er niks van aantrekken, de andere kant op kijken, een neutrale stelling betrekken of je ermee bemoeien, omdat je niet wilt toezien hoe mensen andere mensen afmaken of tot een mensonterend bestaan dwingen.

Waar zouden we zijn als die vermaledijde Amerikanen zich niet met de tweede wereldoorlog hadden bemoeid, als we in plaats van die 51 missies de brandhaard hadden laten branden?
Geen idee.

De Afghanen aan hun lot overlaten, de Irakezen laten barsten, Afrikanen hun eigen schaarse boontjes laten doppen. Geen Uruzgan, geen friendly fire, geen enclave, geen Sebrenica. Onze jongens veilig thuis. Wie zou er een nacht minder om slapen? Meneer de president?

Maar de reden dat ik tegenwoordig niet meer weet of ik voor of tegen militaire interventie ben, is omdat ik niet kan uitmaken welk belang ermee gediend is. De best verslagen oorlogen (die in de Golf en op de Balkan) hebben aangetoond dat de media niet in staat zijn om een samenhangend beeld te schetsen van de situatie, dat je van de politici niet alle motieven te horen krijgt waarom onze jongens erheen moeten en dat diezelfde jongens niet allemaal vredestichters zijn. Er zitten ook lafaards, kinderverkrachters en professionele vechtersbazen tussen. Of nog ingewikkelder: de slechteriken hebben soms begrijpelijke motieven, terwijl de slachtoffers niet allemaal even onschuldig zijn (terwijl we daar net partij voor hadden gekozen).

Maar de vraag die me het meest hindert is deze: wat als Nederland zou worden aangevallen? Zou ik bereid zijn om iemand dood te schieten of om te sterven voor mijn vaderland? En wat als de verdediging niet zou baten, ons land zou worden bezet, onze mannen neergeschoten en onze vrouwen verkracht, terwijl de rest van de wereld de andere kant op kijkt? Is er dan nog een veilige plek waar je naartoe kan vluchten?

Schrijver: Harry van Dooren, 19 januari 2008


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.4 met 10 stemmen 508



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Wxndy
Datum:
2 februari 2008
Email:
pacvandijkhome.nl
Het recept voor minder oorlog zijn lafaards. Als alle militairen lafaards zijn en dus niet vechten is er ook geen oorlog.
Naam:
harry van dooren
Datum:
19 januari 2008
Email:
hvandoorenzonnet.nl
Beste Geert, hoe eerlijk kan je zijn? Dat ik het niet weet, is op nogal wat manieren in en tussen de regels te lezen. Ik doe geen enkele poging iets recht te praten. De schrijver houdt er rekening mee dat er een lafaard in hem schuilt, maar ook hij weet het antwoord op de slotvraag niet. Bovendien maakt het oordeel 'lafaard' onderdeel uit van een simplistisch wereldbeeld, waarin zwart en wit de boventoon voeren en makkeljke meningen de dialoog bepalen.
Dit schrijven is niet meer dan een deemoedige poging om het voordeel aan de twijfel te gunnen. Durven twijfelen aan je eigen gelijk, maakt de wereld niet overzichtelijker, maar het lijkt me wel een recept voor minder oorlog (al weet ik ook dat niet zeker).
Naam:
geert kruideren
Datum:
19 januari 2008
Email:
geert.kruiderendigitaaltafel.nl
Is dit een vraag of een antwoord, Harry?
En als ik het antwoord niet weet, ben ik dan een lafaard?
Dit soort argumentatie heb ik eerder gehoord om misstanden goed te praten.
Zeg gewoon eerlijk dat je het niet weet maar probeer niet om recht te praten wat krom is.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)