Bij de konijnen af

Er zijn beelden en verhalen die zelfs mij de eetlust benemen. Zo vind ik het lastig een hap muesli naar binnen te werken als op een meter afstand de kat, na omstandig kokhalzen, zijn hele brokjesontbijt op de kamervloer serveert. Om daarna schijnbaar ongedaan zijn kloten te likken. Bij zo’n voorstelling zweeft mijn lepel nog geruime tijd besluiteloos tussen kin en kom.

Aan de lunch ging het konijn van Wim er vandoor met de lekkere trek. Het konijn was eigenlijk niet van Wim. Hij vond het op weg naar huis. Aangereden. Dood. Dat het beest nog geen platgereden gehakt was, gaf Wim de zekerheid dat het knaagdier spartelvers was.

Hij heeft het opgeraapt en mee naar huis genomen, waar hij als een ware stroper Flappie van vacht en andere harige zaken heeft ontdaan. Dat de kraaien al met de ingewanden aan de haal waren gegaan, stemde Wim tevreden. Dat is normaal een smerig klusje. Wim zal het konijn in de pan doen en opeten.
Zegt hij.

Ik keek hem aan, probeerde te peilen of hij met die Amsterdamse, ironische vertelkunst ons allemaal in de zeik zat te nemen. Het kokhalzen van Maayke gaf de doorslag. Wim’s aaseterij was een serieuze aangelegenheid.

Is Wim een gier, een armoedzaaier, een viespeuk of leeft hij in volstrekte harmonie met zijn omgeving? Ik hou het op het laatste.

Het is even wennen, maar uiteindelijk toch wel mooi dat Flappie een andere bestemming heeft gevonden dan als een roemloos stukje wegtapijt onder fijnstof te worden bedolven.
Een geluk bij een ongeluk.

Instemmend hervatte ik het kauwen: droog biologisch brood met een lik vegetarische fopworst. Beduidend minder smakelijk dan gestoofde konijnenbout van slagerij Van de Weg.

Schrijver: Harry van Dooren, 26 april 2008

infoarevista.nl

Biografie van deze schrijver

konijn slager aasgie slager aasgier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 646