Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Boven komen

Ik heb u ook gemist.

Het moest even, een rustpauze. Ik heb gewoon gewerkt hoor. Even hard als altijd. Bezinning, maar dan zonder vakantie. Heb vooral hard uitgerust in mijn vrije tijd. Veel is er niet veranderd. Eigenlijk helemaal niks. Het enige verschil met voor de nepsabattical: vanaf nu doe ik alles in m'n eigen tempo.

Lichamelijk ben ik helemaal opgekalefaterd. Liters teer uit mijn longen gespoeld met kruidenthee, Jelly Beans en chocola: gestopt met roken. Ik sport me gek. Vechtsport, twee keer per week. Hardlopen, wanneer het kan. Ik heb me ingeschreven voor de 10 km Ladies Run in Rotterdam, op 22 juni. En ik durf na 2 jaar weer te fietsen.

Fietsen zit tussen de oren. Ik ben een mooiweerfietser en ik fiets nog niet lang genoeg om de fietspoeet te mogen uithangen, maar dit weet ik wel. Ik denk veel na over fietsen. Meer nog dan ik fiets en dat is niet goed. Er moeten kilometers gemaakt worden. Want volgende week is het zover: het jaarlijkse fietsuitje van de Consumentenbond, in de Ardennen.

Dit wordt mijn vierde seizoen. En beste, schat ik. Hoewel het eerste moeilijk te overtreffen is. Op een simpele hybride Duitsland in. Een gebied met bergen, ergens in de Eiffel, volgens mij. Ik weet zelden waar we precies zijn. Dat laat ik aan de rest over. De rest is uitgerust met vernuftige apparaatjes die de route van meter tot meter bekend maken. Bij terugkomst wordt die in de meegenomen supersonische laptop gestopt en buigt de groep zich trots analyserend over de grafiekjes en getallen op het scherm.

Huisgenoot en ik kenden elkaar nog maar kort, die eerste keer. Ik had dus heel wat te bewijzen. Als fanatieke kersverse ex-roker had ik maandenlang driemaal per week gezwoegd in de sportschool. Ik fietste voorop en nam lachend hellinkjes met 2 pijltjes. Huisgenoot was zo trots dat hij me bij terugkomst een Bianchi cadeau gaf. Een celestegroene Bianchi. Het was de fiets die ik bij mijn eerste bezoek aan een racefietswinkel aan het plafond had zien hangen.
Zo'n fiets moet je verdienen, had Huisgenoot lachend gezegd.

Het jaar daarop was ik depressief. Toen leerde ik dat fietsen tussen de oren zit. Als je bang bent dat je niet mee kan komen, wordt het helemaal niks. Hyperventilerend stokken op de belachelijkste heuveltjes. Kilometers lang in de verte de ruggen van je groepje zien. Nee, dan is fietsen niet leuk.

Het seizoen daarop was ik weer ok, maar van de weeromstuit weer begonnen met roken. Om het verlies van longblaasjes te compenseren wel extra beenspieren gekweekt in de ouwe sportschool. Maar te snel en niet de goede spieren, bleek in de infietsweek vóór de loeizware Pyreneëentocht. Bij het echte werk schoot het bij kilometer 6 van Serieuze Klim nummer 1 hevig in mijn knie. Huilend van de pijn doorgetrapt tot boven, waar de rest al drie kwartier ongerust zat te wachten. Ze hadden me willen halen. Dat hoefde niet, had Huisgenoot gezegd. Wat er ook gebeurde, ik zou wel bovenkomen. Zelf. Hij had gelijk.

Let maar op.

Schrijver: Alina Nubé, 14 mei 2008


Geplaatst in de categorie: sport

4.3 met 13 stemmen 569



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Watze Elgersma
Datum:
19 mei 2008
Email:
w.elgersmahetnet.nl
Welkom terug Alina!
Blij dat je weer schrijft!
Naam:
Vincent
Datum:
14 mei 2008
Stamina heb je altijd gehad, Alina, en met de benen zit het ook goed zo te lezen. Alleen beste Alina, je weet toch dat hardlopen het fietsen geen goed doet? We bestellen vast een extra koffie boven ;-)
Nee hoor, ik heb het volste vertrouwen in je. En anders kun je er nog altijd bloemrijk over schrijven, nietwaar?
Naam:
Marja R.
Datum:
14 mei 2008
Zet hem op, Alina!
Je kunt het!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)