De Turk en ik
Gelijktijdig naderden we de bank die het anders doet. Hij kwam van links aangelopen, ik van rechts. We wilden allebei pinnen. Dat ging mooi niet door: deze geldautomaat was tijdelijk buiten gebruik. Hadden wij weer. De bank suggereerde een paar alternatieven, maar die lagen niet om de hoek. Niettemin kwam de vraag of ik toevallig naar 'andere geldautomaat' ging. Ik kon zo gauw geen reden bedenken waarom niet, dus daar gingen we.
Zij aan zij lopend door Hoog Catharijne kwam er alras een bekentenis. Hij hoefde eigenlijk helemaal niet te pinnen, moest ik weten. Dat verbaasde me. Met alle respect, maar wat deed hij dan daarnet daar en nu hier? Simpel antwoord. Hij wilde zijn saldo bekijken, en dat kon alleen maar bij zijn eigen bank. Daar wist ik alles van. Sterker nog, ik had precies hetzelfde idee. De Turk en ik wachtten allebei met smart op onze zuurverdiende euro's.
We kwamen te spreken over zijn zus, die in Turkije studeerde. Aan het eind van elke maand kreeg zij van hem een bedrag om een opleiding te kunnen volgen. Hij vond dat de gewoonste zaak van de wereld, alleen moest wel eerst zijn salaris binnen zijn. Hij werkte als kok in Amsterdam. Het geld had er allang moeten zijn, hij snapte er niks van. Hopelijk was het inmiddels overgemaakt.
De Turk en ik naderden onze bestemming, wederom gelijktijdig. Er stonden twee automaten naast elkaar. We staken de pasjes naar binnen, tikten de codes in en wachtten af wat er ging gebeuren. Op hetzelfde moment keerden we ons om. Bij hem was het geld nog steeds niet binnen, bij mij ook niet. Daar waren we mooi klaar mee. De Turk en ik moesten opnieuw dat afgrijselijke winkelhart van Nederland door, er zat niets anders op.
Geplaatst in de categorie: geld
Slopen maar, zou ik zeggen.