Altoos Noodweer
Een gulle snurk van emotie wakkert mij en ik merk dat tranen langs mijn wangen versplinterden op het vederlichte kussen. Voor niemand schijnt een lamp schimmen op de muur, alsof ik wakker was zoals nu. Ik sliep, maar open mijn mond om te voelen hoe ik gapen moet, de smaak van niets nog achter de kiezen. Mijn sprei gedoogt een rafelrand over het stel lauwe teentjes die allen even verliefd voelen hoe warm de zijne erbij liggen. Ook hij is bij kennis.
Nog verlamd van de nacht strijk ik langs zijn rugreflex en zeg hem dat hij snuffel heet. Hij schudt iets tussen ja en nee. Van buiten de vestingmuren stuift een wolk liefdesleuzen voor niets de weke poorten binnen - ik ken ze al. Welkom in wonderland, lief, zeg ik, en in zijn genegenheid verstop ik mij. Slaapt hij alweer?
Uurtjes later ontwaken wij in de regen. Wat dronken we gisteravond? Nostalgie. De fletse lamp schimpt dat ik uit de veren moet, juist nu met het verschrikkelijkst natuurgeweld de aarde boete doet. Na de eerste klap tel ik de seconden. Nu al?
Woest verliefd.
Zie ook: http://Futiliteiten.nl
Schrijver: Marco van Woerden, 14 juli 2008
Geplaatst in de categorie: liefde
Stuk is geschreven door iemand die ik ken en ook erg mooi kan schrijven. Maar het doet mij deugd dat het in de smaak valt :-)
Liefdevolle column.