Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vernederen

Waar Watze’s mannen aan de Moezel bezig waren met Ruurd en Tessa, brachten deze heren een bezoek aan ‘de poort van Bretagne’. In een aardig kustplaatje in de buurt van St. Malo waren de toeristen opvallend afwezig.
Het dorpje had duidelijk betere tijden gekend. Het majestueuze hotel aan het strand kon wel een likje verf gebruiken en de scharnieren van de luiken hadden dringend behoefte aan olie.

De mannen vonden het wel best, herfst aan zee maakt aangenaam rustig. Een restaurant, een kruidenier en elke morgen het meisje van de boulangerie… het was ruim voldoende.

De dagelijkse wandelingen langs de grillige Bretonse rotskust onderbraken zij steevast met een eenvoudige doch voedzame maaltijd in een naburig dorp. Dat was doorgaans aangenaam, maar één lunch zullen ze niet licht vergeten.

Cruisend langs de baai van Cancale hielden ze halt bij een tentje genaamd Bistro de la Vildé. Het reisgidsje was enthousiast. 'Aiguillettes de canard', 'flambées au calva' en 'façon normande', weer eens wat anders dan 'crêpes', 'huitres' of 'moulle et frites'.

Een verschrompeld vrouwtje leidde de heren naar de annex, waar ze achter wapperende zeilen nog net de zee konden zien. De bestelling werd opgenomen en de eerste gang vergezeld van muscadet. De man-van-wijn meende in plaats van muscadet chardonnay te proeven, hetgeen geen klacht was, maar een verrassing.

De oude vrouw verkilde zichtbaar toen de kwestie die voor de heren olijk was, in hakkelend Frans werd overgebracht. Ze liepen dan ook deerlijk vast in de vertaling van de grap waarin een hoed zou worden opgegeten als dit een muscadet was.

Ongemakkelijker werd het toen de rosé bij de tweede gang echt niet te drinken was, of dan toch in ieder geval niet naar de smaak van de heren. Op een vriendelijk verzoek om iets anders, ging de vrouw niet in. Van een afstand meldde ze dat ze de rosé al de hele dag geschonken had en dat er niks mee was.

En dat was het dan. Of toch niet, want nog geen minuut later viste één van de mannen een stukje kantfolie uit zijn gerecht. Kantfolie? Opstrijkfineer, dat spul waarmee de zijkanten van goedkope meubels worden afgewerkt. Omdat het wit was, gokten de heren dat er een stukje keukenkast in de groente was beland.

Daar een incomplete keuken er niet uitziet, meldden de heren de vondst aan oma. Die volstond met de mededeling dat ze de schotel zelf had bereid en er om die reden geen ongerechtigheden in geslopen konden zijn.

Verbijsterd bedankten de heren voor de dessertkaart en vervoegden zich aan de bar om de uitbater om een inzicht te vragen. Deze in kokskleding gehulde heer kon maar zo de zoon van onze tafeldame zijn, want voor opmerkingen van klanten was duidelijk geen plaats. Hoe wij het in ons hoofd haalden zo’n zielig oud vrouwtje zo te bejegenen en waar we het lef vandaan haalden om te suggereren dat het witte plastic uit zijn keuken kwam? Betalen en wegwezen was de barse opdracht aan het eind van zijn tirade.

De heren zochten in gedachten naar een vloeiende parade van zoveel onbeschoftheid, maar ze stonden daar maar wat, als schooljongens bij de rector. Achteraf zijn ze nog steeds verbaasd dat ze de bullebak gewoon hebben betaald in plaats van het interieur te verbouwen of eens een lekker potje te gaan zitten vernederen (humilier).

Volgende keer gaan ze naar de Moezel. Een beetje terugschelden in het Duits moet wel lukken.

Schrijver: harry van dooren, 18 oktober 2008


Geplaatst in de categorie: reizen

3.6 met 8 stemmen 531



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
geert kruideren
Datum:
22 oktober 2008
Email:
geert.kruiderendigitaaltafel.nl
Watze tot ridder geslagen en Harry met stomheid...
Voor een verslag van mijn herfstvakantie in Castillië (het land van El Cid) mogen jullie me mailen.
Naam:
Watze Elgersma
Datum:
19 oktober 2008
Email:
w.elgersmahetnet.nl
Ik heb mij kostelijk vermaakt met jouw verslag van jullie belevenissen aan 'de poort van Bretagne'. Overigens is de naam Ruurd daar niet gevallen en dat zal wat mij betreft ook in de toekomst nooit meer het geval zijn, maar van Tessa zullen we nog horen!
Voor info over de Moezel kun je altijd bij mij terecht, ik ben tenslotte niet voor niets een paar jaar geleden tot Ritter geslagen in de Reichsburg van Cochem!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)