Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Klantenservice

Voor mijn in een verzorgingshuis wonende moeder houd ik al geruime tijd de administratie bij. Naast het bijhouden van de administratie controleer en verricht ik ook het inkomende en uitgaande betalingsverkeer. Omdat voor de meeste uitgaande betalingen machtingen voor automatische incasso werden afgegeven, zijn de betalingsopdrachten die handmatig moeten worden uitgeschreven redelijk beperkt. Zo beperkt zelfs, dat wij met een boekje overschrijvingskaarten ongeveer een jaar vooruit kunnen.

Onlangs was het echter weer zover. Het blaadje, dat zichtbaar werd toen ik de ingevulde overschrijvingskaart had losgescheurd, gaf aan, dat de overschrijvingskaarten aan het opraken waren. Tijd dus om een nieuw boekje aan te vragen. Vroeger een kwestie van kaartje ondertekenen, kaartje in portvrije enveloppe doen, enveloppe in de bus doen en de Post en Bank deden de rest. Enigszins gedachtenloos onderteken ik het kaartje, tot de betekenis van de tekst boven het handtekeningenvakje ineens tot mij doordringt: Nee ik wil geen nieuw boekje overschrijvingskaarten meer ontvangen. Dat is niet het geval. Ik wil wel degelijk een nieuw boekje met overschrijvingskaarten ontvangen, dus lees ik de overige tekst op het blaadje door. Die luidt: Wilt u later alsnog overschrijvingskaarten aanvragen, dan kan dat via de Klantenservice. (sic!)

Die simpele mededeling betekent, dat de map met bankafschriften geraadpleegd moet worden voor een telefoonnummer. Ja hoor, daar staat het, rechts onderaan: Klantenservice ….. (5 cent per minuut) Op werkdagen van 08:00 tot 21:00 uur en zaterdag van 09:00 tot 17:00 uur. Het is donderdag, het is 12:16 uur, geen vuiltje aan de lucht. Snel de Klantenservice (staat inderdaad met een hoofdletter geschreven), gebeld.

“Dit nummer kost vijf eurocent per minuut plus de kosten van uw mobiele telefoon.\”, klinkt het even later gevolgd door: “Welkom bij de ….bank. Toets nu uw rekeningnummer in en sluit af met een hekje.”
Ik voldoe aan de opdracht en houd het luistergedeelte van de telefoon weer tegen mijn oor aan.
“Spreek in waarvoor u belt dan wordt u doorverbonden met één van onze medewerkers.” Klinkt de door een spraakcomputer gestuurde stem.
“Ik wil een boekje met overschrijvingsformulieren aanvragen”, meld ik naar waarheid.
“Een ogenblik geduld alstublieft”, klinkt het terug.
Ik wacht een paar ogenblikken. Dan meldt zich een vrouwenstem die vraagt: “Wat kan ik voor u doen?”
Ik vertel haar de reden van mijn telefoontje.
“Mag ik uw rekeningnummer?” klinkt het.
“Dat heb ik net ingetoetst en met een hekje afgesloten”, reageer ik.
“Ik moet toch uw rekeningnummer hebben. Vanwege de veiligheidscontroles”, klinkt het terug.
Ik noem het rekeningnummer.
“Op wiens naam staat de rekening?”, vervolgt de stem.
Ik geef de naam van mijn moeder door.
“Geboortedatum?”
Ik noem de geboortedatum.
“Bent u gemachtigd?” gaat de stem onverdroten voort terwijl bij mij heel voorzichtig de eerste stoomwolkjes uit beide oren beginnen te komen.
“Hallo juffrouw, ik bel alleen om een boekje overschrijvingskaarten aan te vragen. Meer niet hoor”, reageer ik met ingehouden woede.
“Sorry mijnheer, ik moet wel weten of u gemachtigd bent. Vanwege de veiligheid.”

Zeer tegen mijn gevoel en verstand in bevestig ik, dat ik voor de rekening van mijn moeder gemachtigd ben en beantwoord ik ook nog een paar naar mijn mening totaal irrelevante vragen, tot mijn gesprekspartner met een zuigend zacht stemmetje vervolgt met de mededeling, dat de betaalpas van mijn moeder geblokkeerd is. Dat is wat mij betreft de druppel die de bekende emmer over doet lopen. In niet voor tweeërlei uitleg vatbare bewoordingen maak ik mijn gesprekspartner kenbaar, dat wij na de bankfraude waarvan mijn moeder een paar jaar geleden het slachtoffer was, de plastic bankpassen hebben vernietigd en dat wij voor het doen van betalingen, uitsluitend gebruik maken van overschrijvingskaarten. Voor alle duidelijkheid wijs ik haar er nogmaals op, dat mijn telefoontje uitsluitend bedoeld is om een nieuw boekje overschrijvingskaarten aan te vragen en niet om allerlei in mijn ogen niet ter zake doende vragen te beantwoorden.

“Een ogenblik”, krijg ik te horen en weg is de stem.
Met een kop als een boei wacht ik à raison van vijf eurocent per minuut plus de kosten van mijn mobiele telefoon tot mevrouw zich weer meldt. Het duurt een tijd voor dat gebeurt en als dat gebeurt en er weer een vraag gesteld wordt, heb ik het helemaal met de juffrouw van de Klantenservice gehad. Met het nodige venijn in mijn stem vraag ik haar mij haar naam te geven omdat ik geen zin heb om nog langer mijn medewerking te verlenen aan deze schertsdialoog.
“U spreekt met Marilyn Monroe”, krijg ik droogjes te horen.
“Marilyn Monroe”, vraag ik volkomen perplex.
“Ja mijnheer, Marilyn Monroe”, krijg ik nogmaals te horen waarna een klikje aangeeft, dat de verbinding is verbroken.
Alle moeite om zo’n rottig overschrijvingskaartenboekje aan te vragen voor niets.

Vroeger deed je dat door een kaartje in een portvrije enveloppe naar de bank te sturen.
Tegenwoordig moet dat telefonisch. Bij de Klantenservice van de bank. Onder het mom van de Klant nog beter van dienst zijn. Nee, de bankencrisis die onlangs is ontstaan is nog niet voorbij. Sterker nog, volgens mij is hij nog maar net begonnen.

Schrijver: Hans Uil, 12 november 2008


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.2 met 17 stemmen 482



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Guus van Laar
Datum:
12 november 2008
Email:
glademasterhetnet.nl
Hoe heet zoiets? Godgeklaagd, ja! Iedereen heeft dergelijk ervaringen met allerlei organisaties. Het is een mentaliteit en vroeger heette dat een 'bierkaai'. Je hebt een machteloos gevoel en steeds het kortste eind in handen. Toch zijn de Consumentenbond en zelfs de Ombudsman bereid en in staat er wel iets aan te doen. Vecht dus terug waar je kunt en blijf bereid om dat te doen!
Naam:
harry van dooren
Datum:
12 november 2008
Email:
infoarevista.nl
De grappen en protocollen van Marilyn M. en vriendinnen hebben bij tot overtuigd internetbankierder gemaakt.Bijna 24 uur per dag beschikbaar en geen verplichte loopjes naar de brievenbus meer. Ik ben al geen 10 jaar in een bankkantoor geweest. Die ene keer dat ik contact zocht met de klantenservice, beviel me dat ook niet al te goed. Lees: www.nederlands.nl/nedermap/columns/column/117788.html?zoekresultaat=ja

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)