Zoete herinneringen

Als iemand mij zou vragen waarom ik met die man getrouwd ben zou ik geen antwoord kunnen geven. Jeugdige naïviteit denk ik. Ik dacht het zal wel lukken, nou de vierdaagse lopen op krukken is een eitje vergeleken bij wat die man mij heeft doen doorstaan.

Dat laat thuis komen, dat is nog niets, die andere vrouwen, dat is al minder, nooit koken, dat is ernstiger, en de blauwe plekken die ik aan zijn ‘liefde’ heb overgehouden rechtvaardigen zijn dood naar mijn mening meer dan wat dan ook.
Liefde noemde hij dat, als ik iets kookte wat niet naar zijn gading was kon ik het allemaal opnieuw koken. Laat thuis komen deed hij ook, als ik dan vroeg waar hij vandaan kwam zei hij doodleuk ‘van een hoer, die zijn goedkoper dan jij, en bij jou krijg ik zelfs niet altijd sex in ruil voor wat ik aan je uitgeef’. En maar klagen dat hij me maar een keer had mogen ontmaagden. Zo slim was hij niet, nee.

Mannen zijn over het algemeen lastpakken, alleen jammer dat je ze voor bepaalde dingen nodig hebt, als je kinderen wil bijvoorbeeld. Dat is zo ongeveer het enige waar ze goed voor zijn. Ze beweren dat ze geld binnen brengen, maar volgens mij zitten ze op kantoor net zo hard op hun gat achter de krant als thuis. En dat noemt ie dan vergaderen ofzo.

Ach ja, jeugdige naïviteit, ik was jong en dacht verliefd. Maar hij was een man, dus dat kan nooit goed gaan. Als ik geen zoon had gehad zou ik hem al lang verlaten hebben, hij was mij niet waard, en nu ben ik ook van hem af zonder er geld aan kwijt te zijn.

En dan verwachten ze dat ik op de begrafenis een beetje ga janken. Dat is dus verkeerd gedacht, want dat ga ik echt niet doen. Willem Frederik merkt dat toch niet, die is zo met zichzelf bezig dat hij mij niet opmerkt. Nee, die jongen zal nooit echt een man worden, en dat is maar goed ook, ik zou me bijna gaan schamen bij het idee een man voortgebracht te hebben.

Literatuur Verhaal h Verhaal huwelijk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.1 met 10 stemmen 1.177