Tegen de dichter des vaderlands
In zijn opiniestuk in de Volkskrant van 19 januari beweert Ramsey Nasr veel dingen, onder meer dat Nederland door het veranderende denken in Nederland over canons en grootste Nederlander-verkiezingen, juist nu een Dichter des Vaderlands nodig heeft.
De dichter des Vaderlands zou volgens Nasr moeten helpen bij de zoektocht naar de Nederlandse identiteit, door het stellen van vragen, dus door openlijk discussie te voeren over wat de Nederlander bezighoudt in deze roerige tijden.
‘Nederland heeft een dichter nodig’ schrijft Nasr, daarmee lijkt hij te impliceren dat Nederland dichters tekort komt, en dat zonder dichters Nederland verloren zou zijn. Nasr heeft misschien te lang in Antwerpen gebivakkeerd om zich bewust te zijn van hoezeer poëzie in Nederland gebezigd wordt.
Ik neem het hem niet kwalijk, Antwerpen is een mooie stad om in te wonen. Ik heb er zelf een jaar gewoond, toen Nasr stadsdichter van Antwerpen was, maar mijn tijd daar heeft me niet blind gemaakt voor de literaire productie van mijn vaderland. Veel kan gezegd worden, maar niet dat er in Nederland weinig dichters leven. De vraag is dus niet of Nederland een dichter nodig heeft om het land op de kaart te zetten, de vraag is volgens mij of Nederland daar een Dichter des Vaderlands voor nodig heeft.
Nasr heeft het over het ‘ambt van Dichter des Vaderlands’, en dat de mediahype rond de verkiezing het uitgangspunt waar het allemaal om draait in gevaar brengt. Hij is zich van geen kwaad bewust, het gaat hem om de poëzie. Ondertussen wakkert hij door dit soort stukken in te sturen zelf die mediahype aan. Hij weet ook wel dat hij reacties zal krijgen op een stuk waarin hij zijn mede-beoogdedichtersdesvaderlands aanvalt en ze daarin beschuldigt van zaken die het daglicht niet verdragen. Daar is een woord voor, hypocrisie. Voor hen die niet weten wat dit woord betekent: het is een synoniem voor huichelarij.
Volgens Willem Kloos moest poëzie de ‘allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie’ zijn. Als het Nasr daadwerkelijk om de poëzie zou gaan, en hij beseft wel degelijk dat binnen een uur op commando een gedicht schrijven onmogelijk is, zou hij ook beseffen dat het hele idee van Dichter des Vaderlands eigenlijk ondraaglijk is voor hen die werkelijk van poëzie houden.
Bij elke nationale gebeurtenis een gedicht schrijven is nou niet bepaald het toonbeeld van innerlijke individuele creativiteit. Voor het schrijven van een gedicht zijn inspiratie, concentratie en transpiratie nodig, niet een houding van laat ik eens iets uit mijn duim zuigen en het presenteren als Gedicht des Vaderlands.
Nederland heeft dichters nodig, daar heeft Ramsey Nasr groot gelijk in. Net zoals het schrijvers en schilders nodig heeft. Net zoals het politici nodig heeft die het tijdens de verkiezingen weer echt over politiek gaan hebben in plaats van over elkaar. Met zijn allen Nederland zijn identiteit terug geven is niet iets dat kan worden bereikt met verkiezingen. Ook niet met poëzie alleen.
Samen zijn we Nederland. Waarom dan één persoon de Vaderlandse poëzie laten schrijven?
gortzak.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
dichter
155
Geef je reactie op deze inzending: