Eindpunt van deze trein
Laatst voor het eerst van mijn leven op de meest ongewenste plek van Nederland geweest. Nee, niet Almere. Warm. Als je met de trein gaat, kom je daar wél langs. Met een beetje pech moet je er zelfs overstappen. Zoals deze jongen, die voor 'zaken' naar het oord moest waarover hij - hoe is 't mogelijk - net een boek aan het lezen was.
Lelystad. Hoofdcentrum der polders en bekroning van de strijd tegen het water, maar ook de titel van het nieuwste boek van Joris van Casteren. Ik kreeg opeens heel veel zin om erheen te gaan. Zo kwam je nog eens ergens en zo las je nog eens wat, zo was het toevallig ook nog eens een keer. Tevergeefs hoopte ik dat mijn trein vertraging had.
"Waar vroeger vissen zwommen en wier bewoog, stonden nu verkeersborden en hoogspanningsmasten. (...) Op kaarsrechte akkers groeiden suikerbieten en aardappelen. In de verte, aan het eind van de asfaltweg, verrees een complete stad in de zee", las ik terwijl Almere Buiten uit zicht verdween. Die vreemde stad op de bodem van de Zuiderzee kon nu niet ver meer zijn.
En ja hoor, daar was het: het eindpunt van deze trein. Om niet te zeggen van de wereld. Ik stapte uit en wilde eigenlijk het liefst meteen weer instappen, al was het maar om verder te lezen. Over lelijkheid wordt vaak het mooist geschreven. Dat spookstation alleen al, zou ik met Van Casteren willen zeggen. Hoe krijg je het bedacht.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
Lelystad
359
Geef je reactie op deze inzending: