Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Poète maudit in Ouderkerk aan de Amstel

Een hele onderneming om van Haarlem naar Ouderkerk te lopen. De voldoening des te groter eenmaal de benen strekkende bij Café de Vrije Handel. Geliefde stek op het platteland, midden in dorp.

Het gaat daar nog ergens over, al eeuwen lang. Nu over Ajax en Piet Keizer. Piet adviseert Ajax-directeur Van der Boog(‘Boboog’) een skileraar te nemen om te leren afdalen. Ook Boog is zakenman zonder voeling met het balletje volgens Piet. We lachen allemaal beetje zuur. Een heer met scheur in de broek zegt dat Piet boerenslim was en is. ‘Steeds heeft Pietje volgehouden dat zijn beroemde voorzet op maat tegen Panatinaikos in ‘71 lukraak was. Nu kon hij er als scout nog aan de slag’.
Mijn idee - laat Advocaat en Stanley Menzo samen de Ajax-kar trekken - krijgt veel steun. Duidelijk voetbalkenners hier in Ouderkerk.

Wreed onderbreekt een binnenkomer in onbekend uniform mijn inbreng. Het is de gemeentebode die me vraagt in te vallen voor de burgemeester. Verbluft zeg ik hoezo. Hij zegt ‘noodgeval, komt wel goed. Kom maar mee.’
Ik volg de man naar het Gemeentehuis aan de overkant. Waar hij ter Secretarie een sjiek geklede dame voorstelt als Hoogedelgestrenge M. T. J. Blankers-Kasbergen. Tikt aan zijn pet. Wat is dit voor een toestand. Gelukkig breekt de burgemeester zelf het ijs: ‘Hoi ik ben Mieke maar ik kan niet. Compleet vergeten, telefoontje niet opgeschreven. Na sluitingstijd. Ben zelf niet geautoriseerd voor de Agenda. Ik keek zojuist uit mijn raam en zag u. U hebt er het postuur en, mag ik het zeggen, de uitstraling voor.’
Zoiets heeft nog nooit iemand gezegd. Verbijsterd onderbreek ik haar door op het verschil te wijzen. Ik zie mezelf niet in een mantelpak lopen.

Hoewel het eerlijk gezegd een oude droom is, burgemeester worden. Driedelig over dorp wandelen en belangstellend inhaken op al wat leeft. Nu echter duizelt het me.
Zij lacht en legt uit hoe het zit. Ik pas in het ambtskostuum van één van haar voorgangers. Plus dat zijn bakkebaarden bij mij passen. Die zijn vrij ademend bewaard. Hij plakte ze ook altijd aan bij openingen.
Normaal hebben ze er een vaste kracht voor maar het is nu te kort dag. Maak je klaar zegt ze voor een toespraak op standaardtekst. Uit haar Burgemeestersboekje.

Ietwat later schrijd ik door de Dorpsstraat, glanzende keten om, hoge hoed op met de bode er een metertje achter. Onwennig eerst, gevoel stramme pop in een vreemd toneelstuk met gerinkel toe. De burgers echter groeten me in het voorbijgaan eerbiedig en dames achter kozijnen wuiven me toe met af en toe een kushandje. Dat geeft moed.
Ronduit feestelijk is het welkom in de Kerk Sint Lucas Hoger Einde. Bij de brug, het torentje van Ouderkerk. Afgeladen met opvallend veel dames in fleurig modieuze kledij. Ik schud vele handen, te beginnen die van Pascale Lefebvre, organisator en tweetalig.

Dat is handig want veel Frans gaat in spoedvaart aan mij voorbij. Vijfentwintig Franse kunstenaars exposeren, verblijvend in Nederland zonder onderling verband en dus samen nu eclectisch. Vrolijk soms bij het lichtzinnige af is de totaalindruk. Waarbij de reeks verbeeldingen door eregast Christian Broutin, schilder met imposant oeuvre extra verdieping aanbrengt. Hier aangrijpend aanwezig met de complete serie 'De snelheid van het licht'. In zwart-wit. Met ontroerende teksten van de beroemde dichter Andrée Chédid. Een topper over rouwverwerking door kinderen.

Plots leidt een duidelijk Nederlandse stem me met vaste hand naar een opslagruimte: ‘Weg wezen. Wethouder Frans Hellendall van Amstelveen is er toch. Je valt door de mand. Laat hém maar openen.’
Zodat ik tijden moederziel alleen doorbreng. Lijkt erger dan het is. Drank en voedsel in overvloed en ik kan het beter volgen. Mijn opiniepeiling over Gauguin’s rol rond het oor van Van Gogh blijft nu wel liggen.
Wethouder Hellendall opent ‘Mesdames et Messieurs dit zijn de enige Franse woorden die u van mij zult horen.’ Hij is hoorbaar blij en bewondert vele artiesten. Heeft zich thuis goed voorbereid. Eregast Broulin spreekt mooi Frans filosofisch.
Echt top is echter Esther Kuiper die mijn oude favogedicht ‘Green’ van Paul Verlaine* zingt. Begeleid door Violaine Delplanque (piano). Uitgevoerd de compositie van Gabriel Fauré uit 1891. Hoe fragiel in hoge tonen, welk een dictie. Soms een vleugje Amy Winehouse of beeldde ik me dat in?
Raak hoor ik later, Esther voelt zich enigszins met Amy verwant.

Hellendall is een der laatsten die vertrekt. Amstelveen heeft dan ook veel kunst in zijn portefeuille. Ik mag er dan uit en stel vast dat het merendeel van de Franse Artiesten hier vrouw is. Weggevlucht voor de haantjes? Voorts zijn oude noch nieuwe ons beeld bepalende elementen nauwelijks geschilderd. Één gave molen van Veronique Stein, en fotograaf Christophe Chaplet met fietsen, die hij vergelijkt met ‘le cheval pour le cowboy’. Geeft met fietsspatbord blijk van veel integratie.

Geen klompen dus, geen walletjes, geen seks. geen drugs, geen bier, geen politiek. Wel Jean-François Barrère die de vrijheid van de zeventiger jaren mist. De meeste indruk op mij maakten Séverine Fain door licht en kleuren speciaal in het subtiele ‘Who? Me?’ met een speciaal vingertje, en Dennis le Gallio met zijn gelaagde landschappen.
De burgemeester kwam me zelf ophalen, toch enigszins gegeneerd achteraf. Dat was in De Vrije Handel spoedig als in rook opgelost. Sportief type, ze hield het nog lang vol die avond.

De expositie loopt 12 - 24 mei 2009 - Di t/m Zo 13 - 19 uur
http://www.franseartiesten.nl/ voor verdere info


* Komische noot: Verlaine in 1892 bracht twee weken een door ons betaald bezoek aan ons land. Waar hij op ons verzoek in Parijs nog een boekje over schreef tegen betaling door ons vooraf: Quinze jours en Hollande (Twee weken in Nederland). Hij moest ons vragen wat hij hier had beleefd en kwam ook met enkele verhalen over plaatsen waar hij niet was geweest. Verlaine wordt ook wel gezien als eerste oneigenlijke uitnutter van kunstsubsidies.
In vertaling - Karel Jonckheere uit 1978 in ‘diplomatische versie’, toch leuk lezen op www.dbnl.org/tekst/verl003twee01_01/.

** Voor de liefhebber:

Green

Voici des fruits, des fleurs, des feuilles et des branches
Et puis voici mon coeur qui ne bat que pour vous.
Ne le déchirez pas avec vos deux mains blanches
Et qu'à vos yeux si beaux l'humble présent soit doux.

J'arrive tout couvert encore de rosée
Que le vent du matin vient glacer à mon front.
Souffrez que ma fatigue à vos pieds reposée
Rêve des chers instants qui la délasseront.

Sur votre jeune sein laissez rouler ma tête
Toute sonore encor de vos derniers baisers;
Laissez-la s'apaiser de la bonne tempête.
Et que je dorme un peu puisque vous reposez.


Paul Verlaine (Romances sans paroles 1872)


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=vrXHNrxXI50

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 16 mei 2009


Geplaatst in de categorie: kunst

3.8 met 4 stemmen 780



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Aubrey van Amstel
Datum:
16 mei 2009
Email:
a.amstelchello.nl
Knap geschreven!
Zou ik op geen stukken na kunnen...

Au revoir,
Aubrey.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)