Pen
Het is een gedachte die wel eens bij me opgekomen is (en waarschijnlijk ben ik niet de enige): hoe zou het zijn om je eigen begrafenis mee te maken? Ik bedoel, ik wil die gebeurtenis liefst nog even uitstellen, maar als het dan toch zover is, zou ik er graag bij willen zijn. En dan niet in liggende houding onder een houten deksel, maar op zo’n manier dat ik het schouwspel volledig kan gadeslaan en beluisteren. Wie komen mij hun laatste groet brengen (en wie niet)? Wie van de aanwezigen moet er een traantje wegpinken? Wat wordt er zoal over mijn levenswandel gezegd? Ik zou er, incognito uiteraard, best wel getuige van willen zijn. U toch ook?
Zo zal ik ook niet de enige zijn die de tekst op zijn eigen bidprentje zou willen kennen. Welke goede eigenschappen van mij zullen daarop uitgelicht worden? (Ik ga er gemakshalve even van uit daarover te beschikken.) In hoeverre zal men mij mooier voordoen dan ik geweest ben? Sommigen besluiten het antwoord op deze vragen zelf te geven. Zij voelen hun dood naderen, maar willen tot en met de begrafenis de regie over hun leven in eigen handen houden. Ze pakken de pen en schrijven hun eigen in memoriam. Zo trachten ze te beïnvloeden hoe ze herinnerd worden. Er zijn er beslist veel meer die dit zouden willen, maar helaas voor hen komt de dood vaak als de spreekwoordelijke nachtelijke dief.
Dat geldt ook voor diegenen die in de loop van hun leven enigermate beroemd zijn geworden. Degenen die niet alleen een in memoriam op een bidprentje krijgen, maar ook in de kolommen van een krant. Hoge bomen zijn zij in hun leven geworden en ze hebben dus veel wind gevangen. Ik kan me zo voorstellen dat ze zouden willen weten in hoeverre die wind ook nog in hun in memoriam waait. En natuurlijk zouden ze het liefst de windkracht en windrichting willen beïnvloeden. Zoals prins Bernard postuum deed in de kolommen van de Volkskrant.
Sommige beroemde personen worden in de gelegenheid gesteld hun eigen in memoriam te lezen. Ze hoeven daarvoor niet, net als Jezus, uit de dood op te staan. Ze leven immers nog gewoon. Op de een of andere manier is echter het bericht in de wereld gekomen dat ze overleden zijn. En dus zijn op de redacties van kranten en van nieuwssites op internet journalisten aan het werk gezet (als het in memoriam al niet in een bureaula klaarlag).
Dat overkwam dezer dagen de econoom Jan Pen. In meerdere kranten en op nieuwssites was te lezen hoe deze sociaal-democraat, die ooit de luis in de pels was van Joop den Uyl, op achtentachtigjarige leeftijd overleden was. Hij bleek echter springlevend, voorzover je dat op die leeftijd nog kan zijn. Hij was verwisseld met een naamgenoot, die wel het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld had.
Ik vraag me af hoe je reageert als je zoiets overkomt. Trek je een lange neus en leef je vrolijk verder? Of knakt er toch iets in je? Ik vrees het laatste. Voor Jan Pen hoop ik evenwel dat hij minstens honderd wordt.
tele2.nlGeplaatst in de categorie: overlijden
begrafenis
305
Geef je reactie op deze inzending: