Mark Rutte
Mark Rutte, die zijn leiderschap met verve kleur probeert te geven, staat nu voor een bijna onmogelijke opgave.
Hij moet een partij leiden die openlijk verscheurd is door twee stromingen: een liberale en een conservatief-populistische.
In de geschiedenis hebben soms de liberalen de overhand gehad (Voorhoeve, Nijpels, Dijkstal, Van Aartsen) en soms de conservatieven (Wiegel) en soms een mengvorm (Bolkenstein).
Als er succes was, was er geen discussie. Ook in de politiek geldt: never change a winning team.
De laatste jaren hebben conservatieve elementen de partij verlaten omdat ze zich niet genoeg konden ontplooien binnen het liberale kader: de populisten Geert Wilders en Rita Verdonk. Hierdoor trekt de VVD minder kiezers.
Maar er zijn er ook conservatieven gebleven, zodat partijstandpunten van binnenuit onderuit worden gehaald en aan de stoelpoten van Rutte wordt gezaagd.
Soms in het geniep, soms in de media (Wiegel en Van Baalen over de liberale opvattingen van de Tweede Kamerfractie dat mensen mogen menen wat ze menen en daar uiting aan mogen geven tenzij mensen daadwerkelijk en objectief constateerbaar worden benadeeld).
De VVD zou er goed aan doen onverbloemd voor de liberale stroming te kiezen. Men kan dan tevreden zijn met een beperkt aantal zetels die waardevast zijn. In de praktijk blijken ook kleine partijen een behoorlijke invloed te kunnen uitoefenen in het spel van noodzakelijke coalitievorming.
Laat de nog altijd machtbeluste en publiciteitsgeile Wiegel cum suis maar daadwerkelijk overlopen naar PVV of TON.
Een fusie met D66 is wenselijk. Zeker als mannetjesputter Pechtold elders een nieuwe uitdaging zal hebben gevonden kan dit de duidelijkheid in de Nederlandse politiek ten goede komen. In een tijd van bedreiging van privacy en andere democratische zekerheden is een liberaal geluid wezenlijk voor Nederland.
En in Mark Rutte zal de vernieuwde VVD een voortreffelijk politiek leider houden.
Geplaatst in de categorie: politiek