Tussen Mistinguett en Piaf

In een steeg klonk het schone chanson ‘Gosse Paris’:
'Je suis née dans l'Faubourg St-D'nis
et j'suis restée une vraie gosse de Paris'
(‘Ik ben geboren in l'Faubourg St-D'nis/
en ‘kben nog steeds echt ’n meid van Paris ’)
Was dat Mistinguett? "Miss-Tan-get" op zijn Frans? Schoonheid die de wereld vanuit het variété een ander aanzien gaf. Een stuk frivoler.

Zomaar dat chanson uit een open raam van gewoon een huisje in een scheve rij. Gans mijn corps ging meteen vibreren. Wie weet nog van Mistinguett’s uitstekende bovengebit. Waarmee ze voor ‘type Américaine' doorging. Later, in de tweestrijd met Josephine Baker.

'Mistinguett' geboren als Jeanne Bourgeois leefde van 1875 tot 1956.
Al vroeg op onverzekerbaar mooie lange benen. De assuradeuren gingen in 1919 ongekend ver: 500.000 francs. Ze telde toen vierenveertig jaar. Ze zou nu op leeftijd afgeschreven zijn. In deze barbaarse tijden.
Tot 1940 La Grande Vedette in de Revue, de Music-Hall, Casino de Paris. Ohlalala au Moulin Rouge d’origine! Tientallen jaren prinses van de Folies Bergère. Grande activité ook cinématographique. Zong en danste tot haar vijfenzestigste “La rumba d'amour". Voor uitzinnige publieken.

Was ze het? Nee. Deze stem was beter, authentieker. Mistinguett moest het van de combine van dans benen zang uitstraling en raffinement hebben. Zachtjes tikt mijn hand al tegen het raam. Om het omhoog te zien schuiven. Door paarse nagels gulle lach in een guitig gezicht. Zonnesproetjes ook. Planten opzij en ik stap binnen.

Ja en zij heette Zwanette en zong steeds met haar cd mee. Schonk in luidkeels bij ”Un peu de courage”. Wijnetiket Listrac Médoc Cru Bourgeois 2006 zag ik in een flits. Parfait. Wel fruitig voor een médoc.
Ze nam me bij de hand. Nog voor ik boe of bah kon zeggen. Danste ik met haar over de ongelijke houten balken vloer. Tussen verspreid meubilair kale schuine muren brique-á-braque in hoeken over gaten chinees porselein op tafeltjes.

Eventjes later op het hoogst dramatische “Reste"(Blijf), beroemd van de latere versie van Edith Piaf. Deze is beter. Schuifelden we daar zwijmelend in trance.
Tot eind derde vers, dan krompen we steeds verstijfd inéén om eenstemmig te roepen ‘Reste’ en de volgende regels verschrikt kleintjes mee te zingen. Als volgt:
'Reste! Oh pardon!... Je souffre trop!
Je suis là et je dis des mots
Qui te laissent voir ma détresse...
Sans toi, chaque nuit je pleurais
Et te retrouvant, j'espérais
Au moins un élan de tendresse...'
(Blijf! Oh pardon!...dit leed is me teveel/Ik sta mijn mond vol woorden/
Die je mij verlaten tonen/Zonder jou moet ik elke nacht schreien/
Steeds hopend je terug te krijgen/Mijn part een opwelling van tederte)

Jawel dat deden we. Ik van de vlakte, waar emotie opgaat in negotie, stond versteld van de zwier in mezelf.

Nee zei Zwanette eenmaal gezeten. Het is Maguy Fred, geboren Alfreda Soriaux. Vergeten, tragisch vroeg gestorven. Groot succes in de fauburgs. De wijken toen buiten de Parijse wallen, de banlieues van nu. Op haar drieëntwintigste ontmoette Maguy de zingende accordeonist Galliardin. Formidabel in de begeleiding, maakte zich compleet ondergeschikt.

Daar bleef het niet bij. Het kwam tot echte liefde, met altijd ruzie. Liep fataal uit op crime passioneel. In 1934. Hij doodde eerst haar, daarna zichzelf. De politie vond ze verkoold in hun paleisje aan de Seine dat hij in brand had gestoken. Tragisch, haar koffers stonden ingepakt.
Ze had misschien beter moeten of kunnen weten. In 1931 was hij al opgepakt. Ging haar te lijf met een stiletto. “Ik zag de dood in de ogen’ sprak ze volgens de kranten. Ze kwamen weer samen. Hoe onnavolgbaar zijn onze liefdeswegen.

Hij een gewone accordeonist op het eerste gezicht. Geruite pet op, blik wakker bij de tonen. Op de foto bij de cd zelfs vriendelijk blikkend, haren keurig strak in het vet. Van haar blijkt vreemd genoeg slechts één vage foto vinden.
Daarna stilte om Maguy Fred tot 1995. Wat resteerde uit 30-34 is toen uitgebracht. Sensatie voor de amateurs, Franse lefhebbers. Bijna niets is van haar bekend.

Niveau Mistinguett haalbaar zegt men nu nog, ook al leken ze niet op elkaar. Niet alleen in stem en benen, veel verschil zat ook in de hunkering naar liefde. Mistinguett was speels, en begon pas echt toen ze arrivé was. Waarna ze de minnaars aaneenreeg als anderen kralen. Van Maurice Chevalier een Indische prins tot de koningen Edward VII van Albion en Alfonso XIII van Spanje.
Terwijl Maguy Fred zich al vroeg bond. Zij nam de liefde meer au sérieux.



http://www.youtube.com/watch?v=AHM76SdQw3o

Maguy Fred Chanson e Chanson eerste helft drama

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 623