Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kimberly, de rijzende ster

Er was eens een meisje dat Kimberly heette. Achttien lentes nadat ze een luchtje was gaan scheppen toen het verstand werd uitgedeeld, besloot ze dat er iets mis was met haar gezicht. Er ontbrak iets. En dus ging ze met haar vader en haar oom naar een tatoeëerder. Aan Rouslan – want zo heette de tatoeëerder – vroeg ze of hij drie kleine bolletjes boven haar linkeroog wou tatoeëren, want dat vond ze mooi. Maar Rouslan – wat zijn eigen lichaam betreft niet beducht voor een tatoeage of een piercing meer of minder en dus ervaringsdeskundige – vertelde haar dat drie bolletjes boven het linkeroog eigenlijk smaad aan de politie was. En dat wilde ze niet, smaad aan de politie, want de politie is mijn vriend, had ze gezegd. Rouslan stelde dus voor om in plaats van drie bolletjes dan maar drie sterretjes te nemen, dat was ook mooi. ‘Ja, ook mooi’, had Kimberly gezegd. En dus verdwenen de papa en de oom van Kimberly om niet ver daarvandaan een café op te zoeken en hun grote dorst te lessen, in afwachting van de drie sterretjes boven Kimberly’s oog. En zo geschiedde. Al liep Kimberly niet onmiddellijk naar het café toen de drie sterretjes een feit waren, maar naar de spiegel, om het allemaal eens van dichterbij te bekijken. ‘Oh, zo mooi,’ had ze gezegd, ‘zo wil ik er nog wel een paar.’ Klant is koning, dacht Rouslan en hij vroeg: ‘Zal ik er evenveel zetten als je IQ, Kimberly?’ ‘Nee,’ antwoordde Kimberly, ‘dat is te weinig, wat dacht je van 56?’ ‘Voor mij geen probleem,’ zei Rouslan, ‘maar weet dat je daarna nog moeilijk werk zal vinden met zoveel sterretjes op je gezicht.’ ‘Werk?’, had Kimberly verbaasd opgekeken. Wat een vreemde man toch, die Rouslan.

Zesenvijftig sterretjes zijn niet op evenveel minuten vereeuwigd en dus kwamen vader en oom uit ongeduld een kijkje nemen. ‘Papa, eindelijk, help,’ riep Kimberly in alle staten, ‘ik moet in slaap gevallen zijn en nu heeft die Rouslan al die sterren op mijn gezicht getatoeëerd, zelfs op mijn neus, het zijn er zeker 56, papa, we doen hem een proces aan, waarom ben ik toch in slaap gevallen?’ Papa werd uitzinnig en sprak de schuldige toe: ‘Rouslan, hoe durf je mijn dochter zoiets aandoen, hoe moet zij ooit nog werk vinden met zo’n gezicht?’ Nu begint papa ook al van die rare woorden te gebruiken, dacht Kimberly. Rouslan verdedigde zich en sprak: ‘Jamaar, ze heeft er zelf om gevraagd?’ ‘Hoe kan ze er nu zelf om gevraagd hebben als ze lag te slapen?’, onderbrak nonkel, deze keer niet gehinderd door een gebrek aan intelligentie.
‘Dit krijgt nog een staartje, we stappen naar de pers’, spraken ze in koor en ze verlieten de plaats des onheils.

En inderdaad, ze stapten naar de pers. Omdat Kimberly al genoeg had afgezien, zonder dat ze nog eens die lastige vragen van journalisten moest doorstaan, zou nonkel de pers te woord staan. En als er iemand iets niet goed begreep, kon er altijd kennis gemaakt worden met zijn vuist. Kimberly was in slaap gevallen tijdens het tatoeëren en daarmee basta. Of flauwgevallen, dat kan ook. Maar die sterren moeten eraf, allemaal! En dat er maar geen littekens achterblijven, want ze moet nog werk vinden. Nonkel toch. Een schande dat er nog mensen bestaan als Rouslan! Er werden andere tatoeëerders aan het woord gelaten, die hun collega aan de schandpaal nagelden. Die man moet ander werk zoeken, ware het niet dat hij nooit nog ander werk zou vinden, met een toegetakeld gezicht als het zijne.

Ze was overal in het nieuws, Kimberly, bij monde van haar nonkel, tot in het verre Amerika. Het kind was zelf een ster geworden. Er kwamen aanbiedingen om de sterretjes gratis te laten verwijderen, zo goed als het kon. Maar toen gebeurde het ondenkbare. Tijdens een televisie-interview met een Nederlandse journalist viel opeens de camera uit, althans dat beweerde de journalist, want hij dacht: ‘Als Kimberly ons een smoesje mag wijsmaken, dan wij haar ook.’ En hij vroeg haar, off the record, hoe het nu precies in elkaar zat. En toen gebeurde het, het ondenkbare, ze vertrouwde de journalist toe dat ze helemaal niet in slaap was gevallen, maar dat ze bang was voor de reactie van haar vader en dat ze dus een leugentje verzonnen had. Dat ze tijdens het tatoeëren in slaap gevallen was. Of flauwgevallen, dat wist ze niet meer.

Sindsdien heeft Kimberly een advocaat en een psychiater. Van de advocaat mag ze voortaan geen verklaringen meer afleggen. De psychiater heeft haar voor haar eigen bestwil hetzelfde advies gegeven. Zotte kosten.

Schrijver: Johan De Smet, 26 juli 2009


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.7 met 75 stemmen 1.309



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)