Zinloos geweld

Ik heb al wat droevige dingen gezien in mijn leven. Een kind dat zijn eigen vader zag doodgeschoten worden in een kapotgeschoten stad en daarna zelf een kogel in de keel kreeg, op vier uur vliegen van hier. Vertederende zeehondjes die met een hakbijl doodgeknuppeld worden.
Mijn bejaarde buurman die nu alleen boodschappen doet.
En vroeger waren ze altijd samen. Het Belgische nationale elftal tijdens eender welke interland.

Maar één van de ontroerendste dingen die je kan zien, speelt zich af in de dierenwereld: een mannetjeseend die bij zijn overreden vrouwtje staat te treuren langs de kant van de weg. Het koppeltje wilde even voordien de straat oversteken, naar het groener gras aan de overkant van de vluchtheuvel, toen het vrouwtje door een auto gegrepen werd en het niet overleefde. Om de één of andere reden is het altijd het vrouwtje dat komt te gaan. Denkt ze dat die grote, stalen eend die met een veel te hoge snelheid aankomt, wel opzij zal gaan als ze haar de straat ziet oversteken? Niemand die het weet.

Maar dan begint een schouwspel dat uniek is in de dierenwereld. Het mannetje gaat naast zijn overleden vrouwtje zitten, ijsbeert rond haar, gaat zelfs op haar koud geworden lichaam zitten en bijt met zijn snavel in haar veren. Uren aan een stuk. Maar reactie, nee.
Zo’n eend heeft hersenen ter grootte van die van een kikker - vandaar dat ze allebei kwaken - en dus weet je nooit wat zo’n dier echt denkt, en of het überhaupt iets denkt.
Misschien ‘Waar blijft de eendenambulance toch, ik heb drie uur geleden al gekwaakt’ of ‘Als ik nu op haar ga zitten, dan kan ze niet naar de hemel, en moet ze wel bij mij blijven’ of ‘Hier stopt ook mijn leven, waar blijft de volgende grote eend die niet wil stoppen?’
Uren staat hij daar te treuren, te wachten op een ambulance, te beletten dat ze naar de eendenhemel gaat, te knijpen met het enige dat hij heeft - een bek - om te zien of ze echt niet meer wakker te krijgen is.

Dan heb je zin om naar het huis van de doodrijder te rijden, uit te stappen, je krik uit je koffer te halen, niet aan te bellen maar het raam in te gooien, de dader uit zijn zetel te sleuren en hem keihard toe te takelen met de krik. Oog om oog, tand om tand. Waarna zijn vrouw thuiskomt, het lijk vindt, de ambulance belt, er hevig jankend bij gaat knielen en hem door elkaar begint te schudden, met alles wat ze heeft - haar machteloze, trillende handen - om te zien of hij echt niet meer wakker te krijgen is. Aangrijpend tafereel. Om maar te zeggen dat men met geweld niets oplost.
Men zegge het voort.

eend treuren dieren treuren dieren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.9 met 95 stemmen 624