Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De tijd van de pensionados !

Ik loop weer het pad door de Haagsche duinen naar Kijkduin. Dit keer is de temperatuur aangenaam zacht. De wind is verdwenen. De zee kabbelt rustig op de kant, het strandzand ligt er kalm bij, voorzover zand er kalm bij kan liggen. Het heeft de afgelopen dagen de woeste wind en de kolkende zee moeten verdragen en daar lijkt het nu van bij te komen.
Zo ook de vogels op de palen langs het pad. Zowel duiven als kauwen vliegen niet weg wanneer ik langs kom, ze blijven zitten waar ze zitten, hun rug naar me toe. Voor hen is niet alleen de woeste wind maar ook de zomerdrukte voorbij. Ze worden niet meer van hun plaats gejaagd door rennende, joelende kinderen. Ook zij lijken bij te komen van een intensieve tijd.
En dan de zon. Alsof hij er ook even van geniet dat de drukte onder hem is afgenomen verschuilt hij zich achter vliesdunne wolkjes die loom door de hemelblauwe lucht drijven.
De wereld rondom het Scheveningse zuiderstrand geniet van een rustige dag.
Op Kijkduin aangekomen zie ik dat de pensionados zijn opgestaan en uit hun verblijven zijn gekomen. Grijze gebruinde gezichten getooid met zonnebril en stralende lach promeneren langs de kunstwerken die Kijkduin in de open lucht aanbiedt. Voor het eerst deze zomer worden deze werken waarschijnlijk eens echt goed bekeken. Er wordt tijd genomen om de beelden te zien, te onderzoeken, en te beoordelen. De zee wordt bewonderd en gecomplimenteerd met haar grijs blauwe, rustgevende schoonheid. Het zand wordt kalm betreden. De zon wordt bedankt voor zijn zachte, warme gloed. Met fietsen aan de hand, op wandelschoenen, aan de arm van een geliefde, of in een vriendenclub stoer noors doorstappend met een stok – ze lopen er in bedaarde getale rond. Geen geschreeuw maar een aangename stemhoogte. Geen geren of geknetter van scooters maar fietsen aan de hand, terwijl ze babbelen achter een rollator of rolstoel. Geen luide disco uit een transistor maar alleen het ruisen van de zee. Dit is de tijd voor de pensionados. Dit is eind augustus aan een badplaats bij de Noordzee.

Toen ik nog jong was en een strand bezocht, mij tegoed deed aan biertjes en schreeuwend de branding in rende, me vervolgens overgaf aan een robbertje dollen in het zand waarbij veel geschreeuw en gegil kwam kijken, ’s avonds een discotheek bezocht waarvan de decibellen iedere gezond gehoor aan zou tasten – wenste ik dat ik altijd jong zou blijven.

Ik ben heel blij dat God niet iedere wens verhoort.


Zie ook: http://www.paulinevanmunster.nl

Schrijver: Pauline van Munster, 1 september 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.3 met 6 stemmen 273



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)