Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Pesten op school

De dag dat Pascal naar school kwam met een bril op zijn neus zijn we hem beginnen pesten. Want iemand van 13 die een bril draagt, dat is om problemen vragen. Bovendien waren zijn initialen ‘PD’, alsof een bril nog niet erg genoeg was. Dat een pedofiel doorgaans niet zelf minderjarig is, was het minste van onze zorgen. PD was voortaan zijn naam, afgekort of voluit, dat mocht hij zelf kiezen. Wat wél vaststond, was dat we ondertussen tenminste niet zelf gepest werden.
Vóór zijn intrede met de bril was er niks om hem mee te pesten. Zijn haar was wat droog, als hooi, maar daar konden we niks mee aanvangen. En dat hij perfect Frans sprak, omdat hij net over de grens met Wallonië woonde en tweetalig opgevoed was, was iets om jaloers op te zijn. Maar niet om hem mee te pesten, want dan zou hij nog iets antwoorden in het Frans en stonden we allemaal bekakt naar elkaar te kijken. We moesten hem pakken op zijn zwaktes: de bril, zijn initialen en de bananenschijfjes die soms van tussen zijn boterham vielen, net op het moment dat hij er wilde in bijten.
We waren hard voor Pascal en blij dat we niet in zijn plaats waren. Pascal was de op één na slimste leerling van de klas, omdat hij zijn tijd kon steken in andere vakken dan Frans. En omdat hij slim was, tout court. Ons gepest heeft hij altijd met veel waardigheid gedragen. Het enige dat hij soms terugriep was ‘Is ’t nu bijna gedaan, ja?’ En dan zegden wij dat na, tien keer, en in koor.

Nu, 20 jaar later, droom ik soms van Pascal, zij het niet in de homoseksuele betekenis. Dan droom ik dat ik een examen moet afleggen waar ik helemaal niet voor gestudeerd heb. Pascal zit naast mij en er zit niks anders op dan van hem af te kijken. Maar hij schrijft met appelmoes en ik kan er niks van lezen. Bovendien schrijft hij heel snel zodat hij al aan vraag drie zit terwijl ik nog moet bekomen van de eerste. Als ik hem dan subtiel teken doe dat hij zijn blad moet omdraaien zodat ik zijn antwoord op de eerste vraag kan ontcijferen, fluistert hij dat dat niet gaat, want dat zijn appelmoes anders gaat uitlopen.

Toen we 18 werden en een studierichting moesten kiezen, zou Pascal geneeskunde gaan studeren. Daarna hebben we niks meer van hem gehoord. Ook niet van elkaar, zoals dat meestal gaat. Ondertussen blijkt hij een succesvol hartchirurg te zijn. Hopelijk is wraak hem vreemd en heeft hij ingezien dat we toen maar kinderen waren die van niet beter wisten en er achteraf meer spijt van hadden dan plezier. Al hou ik mijn hart vast, nog harder dan hij destijds zijn boterham met geplette banaan.

Schrijver: Johan De Smet, 13 september 2009


Geplaatst in de categorie: pesten

5.0 met 126 stemmen 1.536



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)