Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Wijze mannen

Gisteren zag ik drie mannen in een viswinkel in de palingsoap praten over ontwikkelingshulp. Ze waren het gloeiend eens en leken precies te weten waar het over ging.

Vandaag las ik een artikel over popmuziek. Ik heb geen verstand van popmuziek en lees daar dus bijna nooit artikelen over, maar dit artikel trok mijn aandacht. Het opende met het verhaal dat popmuziek voor vrouwen wordt gemaakt. Als je wilt dat er gedanst wordt, moet je ervoor zorgen dat vrouwen de dansvloer opkomen. Vrouwen komen om te dansen en mannen komen voor de vrouwen, aldus het artikel. En dat klopt ook wel. Het komt voor, maar meestal trekken vrouwen mannen de dansvloer op. Als het al andersom gebeurt is het vrijwel altijd een versiertruc.

Maar, zo ging het artikel verder, de geschiedenis van popmuziek wordt door mannen geschreven. De geschiedenis loopt dus via de muziek die mannen in huiskamers vol LP’s en later CD’s mooi vonden. De muziek waar het om gaat, de dansmuziek, werd onderbelicht. En bovendien schreven de mannen die de geschiedenis van de popmuziek beschreven elkaar na. Net als beschrijvers van de geschiedenis architectuur, noteerde de journalist.

Dat bracht mij weer naar die drie mannen in de viswinkel. Er zou maar tien procent van het ontwikkelingsgeld bij de mensen komen, die het nodig hadden.
‘Ja', rekende een ander uit, ‘zeventig tot tachtig procent bleef aan de strijkstok hangen’.
‘Nou en of', ging de ander verder, geen aandacht bestedend aan de finesses van het antwoord, ‘toen ik jong was, hoorde ik een verhaal van Bihar, dat ligt in Inda toch?’ Zijn maat bevestigde het ‘Jazeker'.
Maar zijn lichaamstaal liet toch wat aarzeling zien. Eigenlijk zei zijn lichaam, dat hij nog nooit van Bihar had gehoord. Er volgde verder een verhaal over hongersnood in India, waar de wereld achthonderd miljoen gulden aan hulp naartoe stuurde, terwijl een week later India voor negenhonderd miljoen aan wapens kocht. Zo zag je maar. Tien procent van de ontwikkelingshulp kwam slechts bij degenen terecht die het nodig hadden.

Het gaat me hier niet om wat waar was, maar aan de drie mannen die elkaar geen centimeter afvielen. Alles wat ze zeiden was waar. Klopte. Ze konden de meest boude beweringen doen, maar geen van hen zette ergens een vraagteken. Als iemand beweerd had, dat Bihar in China lag, of in Mexico, was het ook goed geweest. Door elkaar gelijk te geven, konden ze doorgaan voor drie wijze mannen.

En daarin verschillen ze niet van beschrijvers van de geschiedenis van de popmuziek. Of van architectuur. Wijze mannen praten elkaar na en als ze niet praten, dan schrijven ze elkaar na.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 8 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.6 met 5 stemmen 278



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Frank
Datum:
9 oktober 2009
Email:
Frankdwars.org
Mag ik uit deze column concluderen dat dit al eens eerder geschreven is, Jan R.?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)