Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Wouter, Mariëtte, Lilliane en Diederik

Wouter, Lilliane, Mariëtte en Diederik zijn vier mensen die vroeger PvdA stemden. Wouter werkt bij het middenmanagement op een MBO school. Er is een reorganisatie aan de gang en dat terwijl minister Plasterk beloofd had dat er geen grote veranderingen meer zouden plaatsvinden. Maar ja, deze was al zover. Deze kon niet meer worden tegengehouden.

Wouter weet dat het op zijn school wel gekund had. Er was nog niets in voorbereiding op zijn school. De voorbereiding was er wel bij de leermethoden en het lesmateriaal, maar op school was niets gebeurt. Toch moesten ze door. En zijn ze door gegaan. De helft van de docenten werkt nu, op een kwart van het jaar, al zo in het rood, dat Wouter eigenlijk zit te wachten op de eerste die overspannen raakt. Dat zou Lilliane kunnen zijn.

Lilliane heeft moeilijke klassen. Dat komt doordat het beleid was dat moeilijk lerende kinderen naar gewone scholen moesten. Die kinderen zitten niet op het gymnasium, nee, ze zitten bij Lilliane in de klas. Een derde van de leerlingen heeft tegenwoordig wel iets. ADHD, PPD/NOS en als je er de gescheiden en overleden ouders bij telt, kom je bijna op honderd procent. Les geven wordt steeds meer orde houden. ‘De kinderen hebben van huis uit geen discipline meer meegekregen,’ merkt Lilliane op. Maar Lilliane houdt moed. Je doet het voor de kinderen. Het is belangrijk werk. Haar vriendin Mariëtte moet het veel moeilijker hebben. Mariëtte was al eerder afgehaakt in het onderwijs en is bij de post gaan werken. Als postbode. Het was leuk werk, maar ook wel zwaar. Ze had het geld nodig, omdat ze een wat prijzig huis had gekocht, vlak voor ze overspannen was geraakt en toen de WW ophield moest ze wat. De hypotheek was afgesloten bij Fortis en leek best gunstig, maar het deel dat in aandelen verwerkt was, is plotseling minder waard geworden, zodat ze er langer aan vast zitten. Het is geen vetpot bij Marriëtte, maar de kinderen zijn bijna het huis uit en dan krijgen ze een beurs. Dan is zij ervan af. Maar die bezuinigingen bij het postbedrijf zitten haar wel dwars. Dit jaar is besloten dat de mensen in de laagste loonklassen geen loonsverhoging meer krijgen. Loonsverhoging is er alleen voor het hogere management, want anders gaan die naar een ander bedrijf. ‘Laat ze gaan,’ vindt Mariëtte, ‘als ze zo weinig binding hebben met ons bedrijf’. Laat haar buurman Diederik, die ze voor de grap ook wel eens Joost noemt, het maar doen.

Diederik is werkloos bedrijfskundige. Hij heeft wel eens wat managementbanen gehad, maar hij was te betrokken bij zijn personeel, vond men. Bij zijn laatste baan in een ziekenhuis in Emmen had hij geweigerd een reorganisatie door te voeren, waardoor er minder tijd voor patiënten zou zijn. ‘In deze tijd moeten wij ervoor zorgen dat artsen alle ruimte krijgen, want anders gaan die naar een ander ziekenhuis en dan hebben wij helemaal geen patiënten meer!’ meende de directeur van dat ziekenhuis. Nu is Diederik actief als vrijwilliger bij milieuorganisaties, en is daar best gelukkig mee. Zijn zoon, die echt Joost heet, zit in Afghanistan. Laatst was hij een tijdje thuis. Hij wilde niets vertellen over ‘die zandbak’. Helemaal niets. Verder leek alles goed. Op een keer na, toen er een spotje van de luchtmacht was. Een jonge frisse vrouw vertelde dat ze er arts was voor de luchtmacht en hoe goed werk ze deed in Afghanistan. Het spotje eindigde met de uitspraak ‘als je maar één leven redt, is het al de moeite waard’. Joost was bij het begin van het spotje al gaan ijsberen, maar toen ze dat zei, sprong hij op. Hij rende de kamer uit, jas aan, naar buiten en schreeuwde schor: ‘als je maar één leven!’ Meer zei hij niet. Kwam dronken thuis en was de volgende dat niet aanspreekbaar vanwege de kater. Nooit meer over gesproken. Nu zit hij weer daar. In de zandbak.

Wie heeft nu een zware baan? Wie mag er nu met 65 uit en wie niet? Is postbode een zware baan? Is lerares een zware baan? Heeft een middenmanager een zware baan? Wouter, Lilliane, Mariëtte en Diederik weten het niet echt niet meer. Ze zingen zachtjes mee op een oude plaat van Cornelis Vreeswijk:

Ik ben een bekommerde socialist.
Ik wou dat ik er iets meer van wist.
Ik wou dat ik er meer kijk op had.
Op de regering en weet ik wat.
Een heel hoop dingen zijn moeilijk hoor.
Daar heb ik de hersenen echt niet voor en als ik het niet meer vatten kan,
dan doe ik de televisie maar an.

Obama heeft de Nobelprijs voor de vrede gekregen. Arend Jan Boekenstein, een VVD-er die strijd voor de titel bal van het jaar, is ertegen. Het is veel te vroeg. ‘Obama heeft niets bereikt,’ blaat hij de camera in. Hij repeteert daarmee niet alleen iedere cynicus en heeft daarmee niet mede het standpunt van het volk bepaalt, ook van Wouter, Lilliane, Mariëtte en Diederik hierboven. Maar Obama heeft al heel wat bereikt. Het is een verschil van dag en nacht tussen Bush en Obama. Er wordt weer gesproken. ‘Polderen mag geen Nobelprijs opleveren,’ zegt Boekenstein terwijl de jaloezie van zijn kin drupt. Maar Obama heeft wel degelijk iets verandert in de wereld. Hij heeft hoop gebracht. De toestand in de wereld wordt niet spannender, maar een beetje meer ontspannen. Het zal nooit helemaal vrede zijn, maar er zijn kleine stappen gezet. Amerika doet weer mee aan het ontwikkelen van broeikasgasbeleid. Obama bracht hoop. Natuurlijk wordt hij nu van alle kanten aangevallen door de professionele Boekensteinen in Amerika, bij hen vergeleken is Boekenstein inderdaad een amateur, maar hij heeft het toch maar geflikt. Door de ontspanning met Iran, is er nu een oppositie in Iran die de straat op durft. De oppositie is niet meer bang uitgemaakt te worden voor bondgenoot van het kwaad (Bush). De wereld ziet er nu al anders uit. Obama bracht hoop. Misschien zetten Wouter, Lilliane, Mariëtte en Diederik na Cornelis een nieuw plaatje op. Een plaatje van Springsteen, met de tekst:

Rain pourin' down,
I swing my hammer,
My hands are rough from working on a dream,
I'm working on a dream. (…)
Though it can feel so far away,
I'm working on a dream,
And our love will make it real someday.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 15 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: politiek

4.0 met 1 stemmen 187



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)