Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Nieuwe baan

Snel even de stad in op donderdagavond, twee winkels in een half uur. Moet kunnen, dan ben ik weer op tijd terug om thuis verder te werken. Niet dus, blijkt al snel, want de decembergekte is losgebarsten. Overal in het centrum sjouwen mensen met plastic tassen en ingepakte dingen.
Ik heb pech. De eerste winkel op mijn lijstje zit ook nog een beetje in de creatieve hoek. De vrouw voor mij blijkt iets moois in gedachten te hebben. Ze rommelt wat met papieren en dat moet uiteindelijk op een bepaalde manier aan elkaar geplakt worden. De vrouw wil een paar harten met een voor mij onleesbare boodschap. Geweldig, wat een nepcreativiteit, bedenk ik terwijl ik zuchtend wacht. Het is weer zo ver, in miljoenen huizen worden de lolligste dingen in elkaar geprutst.

Als ik eindelijk aan de beurt ben is de helft van mijn halve uur al voorbij. Ik ben wel snel klaar dus op naar de volgende winkel een paar straten verderop. Ik probeer me tussen allerlei mensen te wurmen die als in slow motion door de smalle straat trekken. Voor de ingang van de winkel vindt een vrouw dat ze haar kind in de kinderwagen aandacht moet geven. Ze heeft niet in de gaten dat er andere klanten naar binnen willen. Ik voel dat ik me steeds meer begin te ergeren aan mijn hopeloze onderneming. Ik knijp mijn handen tot vuisten, wil iets zeggen, maar net op tijd schuift de vrouw opzij.

Ik probeer weer tempo te maken, dus snel even die winkel in en uit. Gaat niet lukken, ook hier een rij voor de kassa. Voor mij staat een jonge vrouw met haar vriend. Ik word al kwaad als ik die bekakte r van de vrouw hoor, maar ik kan nu makkelijk kwaad worden om alles. Op dat moment jengelt ook nog haar telefoon. Een of ander indringend irritant hip hop nummer. Het is haar vriendin. Het meisje vergeet meteen dat ze in de rij voor een kassa staat. Ze ratelt aan één stuk door en vertelt wat ze allemaal gedaan heeft die dag. Een man grijpt zijn kans en dringt voor. Ik kan niets doen, kan er niet langs.

”O, trouwens”, zegt ze nog steeds op dat irritante bekakte toontje. “Even tussendoor. Ik hoorde vandaag dat ik een baan heb.” Ik denk meteen aan alle harde werkers. Aan mannen en vrouwen die hopen dat ze hun baan kunnen houden. Aan mensen die ontslagen zijn of worden. En dan heb je dus ook idioten die op een drukke koopavond, midden in een volle winkel even bedenken dat ze een baan hebben. Ik denk dat het helemaal niks gaat worden met die baan van die meid.

Schrijver: Rob Chevallier, 30 november 2009


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 6 stemmen 316



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)