De tol voor Noord in 't IJ geplempt

Dit was een redelijk schaamteloze week. De informatie komt regelrecht naar ons toe en je mag niks uit de weg gaan. WIJ vormen het wereldgeweten. Zelf ter plekke iets doen dat hoe ook geboden is kan niet. Wat rest is vooral tot het uiterste informaties volgen en zoeken om mee- en inlevend te absorberen. Daarnaast steun aan hulporganisaties. Activisten zijn er genoeg en ze zijn beter dan ik, zeker als collectanten.

De kloof tussen de alarmerende kennis nu uit Haïti en de mogelijkheid iets te doen wordt dan hopeloos groot. Ware ik een normaal mens ik volgde mijn geweten en zou door die kloof overweldigd worden door gevoelens van onmacht schuld en misdadigheid. De persoonlijke consequenties laten zich verder raden.

Daarom stortte ik niet mijn ganse hebben en houden op 555 en Haïti ging dus in en hokje. Van niet teveel en te diep aandacht. Wat doorkomt leid ik strategisch om naar hoofddelen via kanalen die het aan kunnen. En ik doe wat ik van plan was.
Redelijk schaamteloos dus.

Haïti, een land met en van bewoners die ook zonder rampen al genoeg moeite zouden hebben zich te ontwikkelen tot welvarend. Er wordt nu veel geschreven over de situatie van de nakomelingen van slaven. Kinderen die daar nu weer in slavernij leven. De cirkels van onwetendheid en verpaupering. Ik vond op www.elephantjournal.com een gedicht dat aan beleving daarvan woorden geeft:

YO DI
Yo di
san kretyen
enrichi
laat

Si sete VRE
Si sete vret
mezanmi
ala diri
pitmi
ak Mayi
ki ta genyen
la Peyi
d'Ayiti

Ze zeggen bloed
verrijkt de bodem
Als dat waar zou zijn
Als dat waar zou zijn
vrienden
hoe zouden rijst
gierst en maïs
bij ons gedijen
hier in Haïti

Waar ik me deze week op stortte in mijn vrije tijd was ‘Plaats uzelf als dichter op de kaart’ van Nederland, een zeer te loven project van dagblad Trouw. Gestart 14 januari – ik was er laat bij. Door een mail:

"Beste deskundige,
Ik vind het hoognodig mijn woonplaats Koedijk met een gedicht 'op de kaart te zetten'. Dit gedicht met de titel 'Kermis' kun je vinden op http://indebuurt.trouw.nl/dichtindebuurt-583-kermis.html .
Om in een bloemlezing te kunnen worden opgenomen heeft het een publieke beoordeling nodig. Daar vraag ik dus om.
Niet dubben hoor."

Van Paul Roelofsen, dichter. Bij mij in hoog aanzien.
Ik glom: 'deskundige', tot nu toe was het altijd gewoon ‘Jos’. Wat een eer, en welk een genegenheid zat daarachter. Wow, zou er toch nog iets van me terecht komen?
De dagen daarop kreeg ik echter van alle kanten eer. Gewoon teveel eer. En ja hoor na eerst licht wantrouwen sloeg de stemming om. Ze hadden me weer te pakken. Met mijn te zachte goedgelovige inborst. En ik ging op de automaat: erken maar het is betrekkingswaan. Het ligt aan jezelf ze bedoelen het niet slecht. Het tuig nooit zullen ze erkennen dat ze fout zijn. Nee dat laatste meende ik niet. Wat denkt u wel.

Nou ja weer even een illusie rijker en daarna belazerd armer. Maar inmiddels had ik ook zin. Ik plaatste mijn gedicht ‘Van Eijlders op Amsterdam. Voor de sport zei ik dapper tegen mezelf. Maar ik was al verkocht. Dat bleek toen de hele stad al vol pijltjes zat. Pijltjes bleken bij Trouw voor geplaatste gedichten te staan. Van Nota Bene dichters als Kees Godefrooij Loes Essen en Pom Wolff, werelddichters die eigenlijk zelfs te groot gegroeid leken voor onze hoofdstad! Van wie ik nooit had durven denken dat die tot provinciaal of plaatselijk niveau zouden afdalen.
Ja in hun eigen verdicht gevoel misschien maar dan nooit plaatselijk traceerbaar! Daar ging weer een illusie in barrels. Wat valt de mens juist in hoger sferen in de praktijk tegen.

Meteen daarom en ander aandachtsgebied. Het Westland, mijn geboortestreek. Ja hoor nog maar een enkel pijltje daar. Pracht gedichten op de plank die ze meteen plaatsten: 'Gelukkig bij Ter Heijde', 'Vaderlief 't is niet meer' 'Terug naar toen .....' en ‘Op de krent’. Juweeltjes dacht ik, goudeerlijk vol doorleefd poëtisch oprecht gevoel snuifje humor en niet onnodig moeilijk. Plus met locale pluswaarde.

Ik wreef in mijn handen en wachtte af. Vol hoop op erkenning in de breedte. Dinsdagavond laat bleek echter dat er vrijwel niet op gestemd was. Verbijsterend. Juist toen werd ik geattendeerd op ‘In voetsporen’ van Jako Fennek. Geplaatst in Abcoude. Met meteen meer stemmen dan ik, en dan ook nog allemaal lovende commentaren. Heel correct stond erbij dat iedereen eerlijk moest stemmen. Anders liever niet.
Vervolgens las ik bij Trouw en onder diverse reacties dat menig dichter het niet van zijn familie wilde hebben. Nu begreep ik wat Jako de Zwitserse dichter bedoelde. Zijn gedicht is trouwens keigaaf. Hij kreeg van mij zonder kinnesinne de hoogste waardering.

Al was ik dankbaar dat hij mij de ogen had geopend. Veel mensen doen misschien het tegendeel van wat ze zeggen als niemand het merkt. Ik dacht, kom nu voor jezelf op. Geen betrekkingswaan meer, nuchter analyseren is het parool. En dan gewoon meedoen.
Diezelfde nacht verzond ik een aanbiedingsmail naar alle familie waar ik het adres van had. Zo’n tien, dus maar een deel. Ik verzocht ze heel lief en voorkomend naar de rest van de familie door te zenden.
Daarnaast plempte ik 'De tol voor Noord', een prachtdicht midden in het IJ. Ja buiten alle pijltjes om. Slim!

Twee dagen later had ik nog maar een paar stemmen. Mijn familie liet het dramatisch afweten. Te zuiver op de graat, geen belangenverstrengeling. Woedend was ik – dat deden ze alleen om mij te vangen. Op mijn eigen woorden. Terwijl dit op niets materieels slaat en dus ook geen corruptie is.

Ook De tol voor Noord liep van geen kanten. Nu ging ik in het wilde weg beleefde verzoeken grootse aankondigingen en dwingende opdrachtmails rondsturen. Bij voorbeeld naar alle Vlaamse dichters – een uitgebreid bestand. Me te laat realiserend dat ik daarmee weer allerlei extra kanonnen binnenhaalde.

Het blijft tegenvallen ook bij mijn laatste in wanhoop en Oele geplaatste gedicht 'Bos kwijt bij Oele'. Naar mijn idee een meesterzet. Maar ook daar stagneert de stemmenslag.
Het is niet anders, mijn aanzien schiet tekort en echt aardig ben ik nooit geweest. Dat staat een gewenst stemgedrag in de weg.
Degenen die zeggen van niet zijn echt niet te vertrouwen

indebuurt.trouw.nl/dichtindebuurt-1187-vaderlief_t_is_niet_meer.html

Haïti Trouw landkaar Trouw landkaart

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 9 stemmen 705