Master en leerling
Gisteren werkte ik in de catering tijdens een samenkomst van professionele operazangers. Er was een Masterclass, geleid door een bekende tenor.
Toen ik mij in de buurt van deze beroemdheid bevond (die ik zelf niet ken en van wie nooit heb gehoord) bekropen mij twee - tegenovergestelde - gevoelens.
De eerste was die van schaamte, om zo weinig kennis van zaken. Een gevoel van tekortschieten op het culturele vlak. Ik voelde me een niemendalletje tussen al die geleerde, interessante, onderlegde mensen.
Ik was gister dan ook erg blij met de eenvoudige taak van broodjes smeren en koffie zetten. Bedeesd weggekropen achter mijn schort en de hoge koffiepercolator kon ik het zingende gezelschap goed aanschouwen.
Het andere gevoel dat mij bekroop, toen ik mij achter die percolator verscholen hield, was een gevoel van relativiteit.
Aanbeden door degenen die les van hem krijgen, beweegt de beroemde Tenor zich makkelijke en vrij tussen de mensen door. Ze hangen aan zijn lippen, zuigen elke woord op dat hij zegt. Van iedere aanwijzing die hij geeft, hangt hun carrière misschien wel af. Er wordt geconcentreerd geluisterd naar wat er die middag wordt onderwezen.
Ik herken noch de man zelf noch een van zijn leerlingen die toch ook de Nederlandse podia al betreden. Ik ken deze hele wereld niet. Voor mij zijn het gewone mevrouwen en meneren die de soep die ik heb gekookt waarderen en na drie uur toe zijn aan koffie die ik voor ze serveer.
Die relativiteit voelt mijn vriend - op wiens verzoek ik vrijwillig de soep en koffie serveer - ook, als hij mij vraagt wat ik van de middag vind.
'Mooie stem heeft die man,' zeg ik, om toch maar bij het onderwerp te blijven dat hen allen samenbrengt. Ik ken de vaktaal niet noch de houding die je tegenover een operaberoemdheid hebt, en ook de stembuiging niet die duidelijk moet maken hoe fantastisch zijn stem in werkelijkheid is.
Hij slikt, mijn vriend, en zegt dan beleeft met een zuinig lachje: 'Lekkere koffie,' en verdwijnt in de menigte.
Ik doe de afwas met op de achtergrond de geluiden van stemtraining met vibrato. Ik droog de glazen terwijl iemand een deur verder ademhalingsoefeningen doet die ik herken van het pufklasjes van een zwangere vriendin. Ik maak de oven gereed voor de quiche die ze na de laatste aanwijzingen van de Master krijgen voorgeschoteld.
En dan ga ik naar huis om mijn column te schrijven.
Geen zanger die iets van mijn wereld weet.
paulinevanmunster.nlGeplaatst in de categorie: muziek
zingen
255
Geef je reactie op deze inzending: