Schaatspolitiek
Politici kun je best vergelijken met schaatsers. Het zijn eigenlijk allemaal individualisten. Ze cirkelen met z’n allen rond het midden, de een wat langer dan de ander. Ja, af en toe rijdt er eentje een scheve schaats, begeeft zich op glad ijs of gaat (te) kort door de bocht. Toch zetten ze stuk voor stuk hun beste beentje voor. Het lijkt alsof ze plichtmatig hun rondjes draaien maar eigenlijk willen ze allemaal haantje-de-voorste zijn.
Dan heb je ook nog lange afstand specialisten, de marathonschaatsers. De mannen en vrouwen van de lange adem. Ook dat zijn solisten, maar die kunnen het heel lang volhouden omdat ze een pact sluiten. En daarmee proberen ze elke tegenstander af te troeven. Zulk soort figuren hield het kabinet Balkenende bijeen. In weer en wind blijven ze, al cirkelend rond het midden, steun zoeken bij elkaar. De een houdt de ander uit de wind en mag als dank daarvoor een extra graai doen in de prijzenpot. Dat gebeurt natuurlijk ver buiten het zicht van de camera’s rond het speelveld.
Maar soms hapert er iets. Dan is het ijs te dun, te waterig, of te bobbelig en te weerbarstig. Dan wordt het een kwestie van vallen en opstaan. Of zoeken naar een goede dweilmachine die de plooien weer gladstrijkt. Als dat lukt, volgt er een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Lukt het niet dan kan het zijn dat er eentje gierend uit de bocht vliegt en op zijn bek gaat, om het zo maar eens te noemen.
Op een punt is er in ieder geval verschil. Die vertragingstactiek van de politici, die zullen de schaatsers nooit onder de knie krijgen. Want schaatsers willen altijd vooruit. En zo hoort het ook. Geen valse start, niet omkijken, geen rare schijnbewegingen maken, geen draaikonterij, of hielen likken. Niet te veel babbelen en kletsen, maar je spierballen tonen. Blik vooruit, doorgaan en die tegenstander een hak zetten.
That's the spirit!
inbox.comGeplaatst in de categorie: politiek
Wouter Bos
252
Geef je reactie op deze inzending: