Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

CityPierCity loop

Mijn schoonmoeder ligt op de Intensive Care. Morgen op de kop af drie weken. Ze herstelt van een bijna fatale darmperforatie, ze is vier dagen lang bijna dood geweest. Nu kan ze af en toe even zitten. Maar praten lukt nog niet want ze wordt beademd via een buis.

Vannacht is er een meisje binnen gebracht. In coma. Door te veel pretpillen in combinatie met drank. De pret kan ze voorlopig wel vergeten, de drank gaat maar langzaam haar lichaam uit. Ze is ontwaakt en dat mochten we allemaal weten. Agressief tegen de verpleging die haar niet te drinken gaf, agressief tegen zichzelf door alle infusen eruit te trekken. Nu ligt ze vastgebonden op bed de gemeenschap heel veel geld te kosten.

Ik heb er een gewoonte van gemaakt om na het bezoekuur naar huis te wandelen. Doet me goed een beetje frisse lucht. En laat nou vandaag de CityPierCity run langs die zelfde route lopen! Ik wandelde in tegengestelde richting, de renners tegemoet. Eerst heel veel hekken, politie, afzetlinten die wapperden in de felle wind. Daar zag ik de eerste wagen komen. Ik stopte. De wagen droeg op zijn dak een digitale klok; 10:13 - 14 -15....
Daarachter, heel stil, een loper. Hij rende net zo snel als ik wanneer ik de tram wil halen. Even niks. Toen weer een loper. Langer lijf, net zo snel, net zo stil. Ik werd geraakt door de eenzame renners. Zwijgend en met een ijzeren discipline leverden ze een topprestatie voor niemand anders dan voor zichzelf.

Even later vijf renners, achter elkaar, zoals ganzen in de lucht. Ik hoorde de schoenen op het asfalt in een gelijkmatige cadans. Nu begonnen er meer te komen, maar nog steeds met voldoende ruimte om zich heen om hun eigen tempo te bepalen. Alleen de schoenen op de straat, verder de stilte van de focus, de concentratie. De massa nam langzaam toe. Meer voeten op het asfalt, meer gespuug, soms gehijg, maar nog steeds alleen het geluid van rennende voeten. Het was alsof er een kudde passeerde - met z'n allen gericht op één doel, zwijgend, aangedreven door één wil.

De trainingen vooraf, de voeding, het aangepaste leven om zo sterk en voorbereid mogelijk de race te beginnen, dat was er aan vooraf gegaan. Het waren stuk voor stuk mensen die hun lichaam eerden en dit vierden door het al zijn kracht te laten gebruiken die het had. Ze straalden plezier en dankbaarheid uit voor het leven.

Ik dacht nog even aan het meisje op de IC, en aan mijn schoonmoeder en aan de andere doodzieke mensen in die bedden.
Het contrast was haast te groot om te bevatten.

Schrijver: Pauline van Munster, 16 maart 2010


Geplaatst in de categorie: sport

3.3 met 7 stemmen 340



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)