Eeuwige liefde over de grens
De columnist was op weg en de wereld zou het weten. De rose cadillac Coupe de Ville 1967 gleed omstreeks half acht ‘s avonds door het Hollandse landschap over de A-4. Met een opzienbarende dame, Suze, aan het stuur. Vetrood van de lipstick en zwaar onder de oogschaduw. Volstrekt uit de tijd en – het moet gezegd - aftands gekleed. Haar minirokje was gerafeld en het te krappe bloesje kon echt niet meer.
Dat dateerde zichtbaar uit roemrijke sensuele tijden. Toen Suze, vers nog op de Rietveld Academie, serveerde in Het Smackzeyl en hij, slank nog en met turbulent jarenzestig ponem, haar voor het eerst in zijn column opvoerde. Met haar prille borstjes hangend in zijn vermicellisoep. Twee weken later volgde de roemruchte column met de kwieke billekes die met verse koffie kwamen toegesneld. Het was al dikkemik en sindsdien was leven zonder hem niet meer voor te stellen.….
Met samengeknepen lippen keek ze nu pisnijdig in de spiegel. Meneer de publicist had weer een jong ding. Versierd bij het wijkorgaan. Hij had weer een praktijkstage New Journalism voorgespiegeld. De meisjes van de School voor de Journalistiek tuinden er allemaal in. Zit-ie weer te dicteren aan een lichtgewicht. Met zijn hand op haar azuurblauwe hemabroek. Ze plofte zowat uit mekaar in de meeluister: ‘Wow wat een fijn stofje Laat me raden.... Tommy Hilfiger?’
Treesje uit Vinkeveen bloosde en keek stoer de cadillac uit de wijde wereld in.
Suze gruwde. In stilte. ‘Sloerie!’ dacht ze. Grrr. Het is steeds maar tijdelijk maar toch… Aha groen licht. De auto spoot vooruit en met een blik vol heimelijke lol aanschouwde ze de ravage op de achterbank. Haar bink met journadel lag geschokt in de kreukels voorover. Suus zei zachtjes ‘sorry luitjes maar het kon even niet anders’.
Even later stopte de slee onder veel bekijks voor de Oude Veiling in de Marktstraat van Aalsmeer. ‘Voilà’ riep ze ‘de Amstelland Bibliotheek. U had zich hier besteld nietwaar. Stap maar uit, fris jong en ook nog een paar.’
De columnist liep eenmaal buiten snel om de auto en zij hield haar raampje voor hem open. Hij sprak ‘Suusje schat maak je niet druk. Rij wat in de rondte. Hou de kar heel. Tot straks.’
Binnen begon Coen Simon met gezwinde spoed aan zijn lezing.* De zaal was mudvol. De filosoof had uitkijk op twee zaaltjes. Het publiek hing aan zijn lippen.
In de pauze ging de columnist terstond naar hem toe. ‘Collega mag ik u mijn column overhandigen. Over uw briljante essayistiek, speciaal naar het joharivenster toegespitst.’
De filosoof keek eerst licht verrast en toen mild geamuseerd. ‘Ik heb het gelezen ja. Uh ja ik dacht er nog over u te mailen. Een misverstand. Dat hele venster komt bij mij niet voor. Plat gezegd ik ben er desgevraagd zelfs mordicus op tegen. Waar u naar linkt is een opiniestuk. Niks van mij.’
De columnist liet zich niet meteen uit het veld slaan maar moest toegeven dat hij het nergens in Coens verzamelde werken echt had gesignaleerd. De ervaren journalist droop af. Beroepsrisico. Hoewel.
Hij had het juist om de strijdigheid met Simons oeuvre opgepikt. Potdikkeme. Waarom had Trouw niet erbij gezet van wie dat stuk was?’
Hoewel ze ook daarna nog voluit genoten was de jus er tussen het span af. De kick van alle kanten te worden bekeken voldeed niet meer. Trees fluisterde nog vóór afloop dat ze die avond als ze toch ging liever voor Simon ging. En sowieso bij haar tante aan de Fresiastraat bleef slapen.
Om kwart over tien precies zag Suus haar bikkel alleen staan te wachten. ‘Aha’ grinnikte ze – ‘het is zeker al uit’.
Hij zei meteen dat-ie Treesje na ampel overwegen gedumpt had. Was beter voor de liefde en voor zaterdag. Dan konden ze in alle rust toeleven naar de huwelijksmis van Sylvie Marie de Koninck met David Troch. Een hoogtepunt in de romantiek der geletterde lage landen. In de Sint-Niklaaskerk van Zwijnaarde, 10 april om 14.00 uur. Het puikje van de Vlaamse poëzie dat met elkaar het bootje instapt. Uniek toch. Met naar de laatste geruchten een koninklijk tintje. Koning Albert II? Of toch Koningin Beatrix met haar voorliefde voor jong&poëzie?
Suze voelde een intens geluk terwijl haar voet een beetje wild op het pedaal drukte. Twee jonggeliefden die zich voor altijd met elkaar durven te verbinden. Dat wil een mens samen beleven.
En ze pinkte ter hoogte van Sassenheim een traan uit haar linker ooghoek.
* Column vorige zaterdag 03/04/10
Zie ook: http://www.sylvie-en-david.be/
Schrijver: Jos Zuijderwijk, 10 april 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: huwelijk
journalistiek
989
Geef je reactie op deze inzending: