Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

3x is scheepsrecht

Als moeder weet je dat je kinderen eenmaal het ouderlijk huis gaan verlaten. Dat gebeurt natuurlijk ook bij ons gezin.
Maar dat ik er zo'n moeite mee zou hebben.........

Voor zijn studie vertrok onze zoon ruim 3 jaar geleden naar Leuven. O, wat ging hij met tegenzin er de eerste keer naar toe. Na verloop van tijd wende het allemaal en kwam hij alleen de weekeinden thuis met natuurlijk zijn vuile was, maar boordevol verhalen. Mooie, leuke en gezellige verhalen.
Achteraf, na dat jaar, gaf hij toe dat het een leuke tijd was geweest. Uitgaan, feesten..... en ga zo maar door.
Ik was blij dat hij weer thuis kwam wonen. Dacht ik.......
Al snel bleek dat hij het vrije leventje miste. Ik ben nu eenmaal een overbezorgde moeder die graag weet wanneer hij thuis komt en of hij wel mee eet. Dat heeft hij tijdens zijn verblijf in Leuven niet gemist.
Hij besloot op kamers te gaan in Nijmegen. En daar ging hij dus voor de tweede keer met zijn spulletjes het huis uit. In het begin kwam hij nog regelmatig thuis. Natuurlijk met de vuile was, die was voor moeders en om af en toe de verhalen te vertellen wat er zoal in Nijmegen gebeurde.
Op zondag vertrok hij dan weer, ik kreeg dan een aai over mijn hoofd en dan zei hij: "Moederke, bedankt hè". Ja, ja zo gaat dat dan. Om vervolgens weer een week later met de vuile was thuis te komen.

Wat was ik blij toen hij weer besloot thuis te komen wonen. Hij had inmiddels een baan gevonden in onze woonplaats dus was het onzin om op kamers te blijven wonen. Ik was blij......hij niet echt.
Natuurlijk wel, dat hij thuis was, maar niet om weer dat overbezorgde mee te krijgen. En ik..... ik kan er niets aan doen, zo ben ik nu eenmaal.
5 Maanden heeft hij thuis gewoond. Hij had zich ingeschreven bij een makelaar en die belde op een gegeven moment dat hij een leuk appartement voor onze zoon had. Was ik net weer gewend dat hij gezellig thuis was en nu besloot hij voor de 3e keer het huis te gaan verlaten. Samen met zijn vriendin is hij het appartement gaan bekijken en hij was er gelijk helemaal verliefd op. Dus dit werd nu echt menens. Ik begreep ook dat dit de laatste keer zou zijn dat hij het huis gaat verlaten. Maar eerlijk toegegeven: "het is een heerlijk appartement".

Maar wat moest ik nu met mijn gevoelens.... Daar had ik toch wel wat moeite mee. Onze zoon is heel direct. Hij gaf aan dat hij regelmatig zou komen eten, bij ons zou komen als er iets was en ik moest beloven te proberen hem los te laten. De eerste maanden had ik het er best moeilijk mee. Nu zo'n 3 maanden later zeg ik: "het is goed zo". We genieten met zijn tweetjes van de rust, ik lig niet meer 's nachts wakker tot hij thuis is.

Schrijver: Ria Boogert, 21 april 2010


Geplaatst in de categorie: ouders

4.0 met 3 stemmen 279



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)