Achterna gezeten door een spook.
Ik heb me jarenlang opgejaagd gevoeld. Van jongs af aan heb ik het idee dat ik word achterna gezeten door een spook. En als ik niet opschiet, doorloop, verderga, doorzet, haalde het me in en zou ik te laat komen. Waarvoor ik te laat zou komen wist ik niet, maar het ging duidelijk niet om het halen van een trein.
Het was iets belangrijks. Iets van grote, essentiële waarde. Het was iets dat als ik het niet zou halen, ik de grootste fout van mijn leven zou begaan. Ik zou iets mislopen. En ik zou er de rest van mij leven spijt van hebben dat ik het misgelopen was.
Ik werd achter mijn vodden gezeten door een fantoom dat mij de indruk gaf dat ik moest hollen. Vraag me niet waarom, maar het gaf me de indruk dat er haast geboden was bij alles wat ik deed.
Ik rende van ervaring naar ervaring, nam geen tijd om gebeurtenissen, ontmoetingen aanvaringen, frustraties werkelijk tot me door te laten dringen. Had ik iets meegemaakt dat leuk of vervelend was, dan stopte ik dat in mijn rugzak en liep gauw door naar het volgende. Want misschien zou daar gebeuren wat ik zocht. Misschien zou zich daar het geheim ontplooien wat tot nu toe voor me verborgen was gebleven. Waarschijnlijk - waarom zou er anders zo'n haast achter de dingen zitten - hoogst waarschijnlijk zou ik bij de volgende ervaringen mijn doel bereiken. Als ik maar haast maakte en op tijd zou komen. En waar ik vooral voor moest zorgen was dat ik niet ingehaald werd door het spook dat me wilde tegenhouden.
Maar zoiets houdt een mens natuurlijk niet lang vol. Ik raakte uitgeput. Doodmoe. Ongeïnspireerd. Onzeker. Angstig over mijn toekomst en hoe die verder zou verlopen. Ik wist niet waarom ik zo doorholde. Niet waarheen. Niet waarvoor.
En in die uitputting ontmoette ik voor het eerst - simpel om het feit dat ik niet verder kon omdat ik de moed en de kracht niet meer had om door te lopen - in die gedwongen rust haalde het spook me in.
Het kwam hijgend dichterbij en vroeg:
"Waarom ren je nou telkens zo hard weg? Ik ben blij dat je even stopt. Nu kan ik je eindelijk begroeten en zeggen wie ik ben." Het stond een beetje voorover gebogen om op adem te komen. En toen het tot rust was gekomen zei het: "Aangenaam, ik ben je persoonlijke begeleider op je persoonlijke pad. Heb je enig idee hoe zwaar de bagage is die ik met me mee tors? Ik draag al je talenten, al je vaardigheden, je kennis, je kunde, je ervaringen. Ik heb je frustraties hier in mijn handtas, je ideeën en idealen zitten in dit binnenzakje van mijn jas. Hoe kan ik je nou de gegevens aanreiken die je nodig hebt onderweg als jij alsmaar door blijft rennen? Ik geloof dat het tijd wordt voor een gesprek.
Zullen we hier even pauzeren?"
paulinevanmunster.nlGeplaatst in de categorie: tijd
carriere
457
Geef je reactie op deze inzending: