Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ramptoerisme

Het is me wat met Nederlanders en vliegtuigen. Ofwel stort er net voor het landen één neer op Nederlandse bodem, ofwel stort er net voor het landen één neer op Libische bodem, met Nederlandse inzittenden. Maar een ramp is het altijd. Deze keer ver van huis, maar dubbel zo erg, want er vallen 70 Nederlandse doden te betreuren. En zoals het altijd gaat als er slecht nieuws is, zo is er ook deze keer goed nieuws: 1 Nederlandse jongen van negen heeft het overleefd. Een mirakel. Later meer daarover, van onze verslaggever ter plaatse.

Nog nooit werd een vliegtuigramp van zo dichtbij gefilmd. De cameramannen liepen tussen de brokstukken, je kon de kruimels op de vliegtuigzetels nog zien liggen. Terwijl de plaatselijke politie namen van passagiers aan het zoeken was in rondslingerende agenda’s en notaboekjes, kon je vanuit je zetel rustig meelezen. Je kon eindelijk zien wat andere mensen zoal meenemen in hun handbagage en eigenlijk niet nodig hebben. Nu zeker niet meer. Ramptoerisme van het zuiverste soort en je moet er niet eens je zetel voor uit. Maar het ging nog verder, want we schakelen nu over naar onze cameraman ter plaatse, die aan het ziekbed van Ruben staat.
Cameraman, wat kan je filmen?
Wel, ik kan Ruben hier filmen op intensieve zorgen in een hospitaal in Tripoli, hij is juist geopereerd aan zijn benen en hij wordt nu nog beademd. Ik film verder even de dokter die Ruben geopereerd heeft, die is ook blij dat hij eens op TV mag komen. Momentje, er komt een andere dokter binnen met een GSM in zijn hand, hij overhandigt die nu aan Ruben. Aan de lijn hangt een reporter van De Telegraaf blijkbaar, die een list bedacht heeft om een interview met Ruben af te nemen via de telefoon van de dokter. Ruben zegt dat het wel gaat, maar dat zijn benen erg pijn doen en dat hij naar huis wil. Blijkbaar weet hij nog niet dat zijn ouders en zijn broertje omgekomen zijn bij de ramp. Ja, ik zie het hier allemaal live voor mij, over.’

Op de weblog ‘Ons gaan op vakansie na Suid Afrika’ die de ouders van Ruben bijhielden tijdens hun reis, schreef Trudy, de moeder van het gezin, over de heenreis: ‘Pap van de Sande heeft ons naar Brussels Airport gebracht. Alles is goed gegaan, overstap in Libië ook, Tripoli, om 05.00 uur landen we op het vliegveld in Zuid-Afrika. Het laatste stukje in het vliegtuig is Ruben ziek geworden en heeft moeten spugen.’

Moeten we niet allemaal een beetje spugen?

Schrijver: Johan De Smet, 16 mei 2010


Geplaatst in de categorie: actualiteit

5.0 met 72 stemmen 718



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)