Tour de Fraude

Je mag mij gerust een sportliefhebber noemen, zeker als ik de sport in kwestie niet al te actief moet liefhebben en mij kan beperken tot kijken hoe anderen het onderste uit hun menselijke kan halen terwijl ik het glas nog eens vol doe.

Ik zie het ze graag doen, die natuurtalenten die al van hun vierde bezig zijn om de beste te worden in hun vak, die wekelijks meer uren trainen dan een doorsnee bediende achter zijn computer zit, om ons en de sponsor tijdens de wedstrijd het mooiste spektakel te bieden.
Maar meer dan etaleren hoe goed ze wel getraind hebben en hoe ver hun pijngrens ligt, moeten ze niet doen. We willen niet weten welke prestatieverbeterende producten de farmaceutische sector zoal ontwikkelt waarmee wielrenners en langeafstandslopers in een aftands achterkamertje bespoten worden door een duistere dokter. Het spelletje moet eerlijk gespeeld worden.

Neem nu Floyd Landis. De manier waarop die in 2006 de Tour de France won, was miraculeus. Toen achteraf bleek dat er een geurtje aan zijn urine zat, sloeg het al snel om in frauduleus. Vier jaar lang heeft hij zijn dopinggebruik ontkend, tot donderdag, toen gaf hij alles toe. Meer nog, hij sleurde er Lance Armstrong bij, overwinnaar van de zwaarste cols en kanker en geen onbeschreven blad als het om dopingbeschuldigingen gaat. Ook zijn toenmalige ploegleiders Johan Bruyneel en John Lelangue moesten het ontgelden. Ik heb toch niks meer te verliezen, dacht Floyd, dus ik kan hen net zo goed mee aan de galg praten. Maar de beschuldigden ontkenden alles. Floyd kan er nu wel naar fluiten ooit nog aanvaard te worden in de wielersport. Ze noemen zijn uitlatingen bullshit en er wordt al aardig gedreigd met processen. Ze moeten zo wel reageren, want ze zijn nog bezig met hun actieve carrière. Het boek met de waarheid is voor erna, als de anonimiteit dreigt toe te slaan.

Natuurlijk willen wij als toeschouwer heldendaden zien. Het zit in ons instinct. Het is begonnen met gladiatoren in de arena en we zijn intussen nog niet veel verder geraakt. Er moeten spelen zijn, winnaars en verliezers, en brood, voor als we honger krijgen. Maar vragen wij dat Armstrong de Mont Ventoux naar boven sprint als een zwetende bezetene? Nee. We willen dat hij afziet voor zijn geld, maar we zien hem net zo graag halverwege de col buiten categorie een zware inzinking krijgen, net als alle anderen in zijn wiel. En wie nog op zijn fiets zit als hij bovenkomt, krijgt bloemen en een kus van twee juffrouwen.

Er gaan na de bekendmaking van Landis stemmen op van journalisten en academici om doping gewoon toe te laten. Van journalisten kan je alles verwachten, maar van mensen die gestudeerd hebben en hun kennis doorgeven aan de volgende generatie, verwacht je toch dat ze nadenken voor ze iets zeggen. Iedereen spuit en slikt toch al, weten ze, zelfs op amateurniveau, dus laat ons doping gecontroleerd toelaten, iedereen gelukkig.

Ik kan maar één sector bedenken waar ze doping gecontroleerd mogen toelaten, tot heil van iedereen, en dat is bij de NMBS, de Nationale Maatschappij der Belgische Sukkelaars, die af en toe een trein laten rijden, zij het niet van ganser harte en altijd met de nodige vertraging. Om te besparen zijn ze nu van plan een hele reeks piektreinen af te schaffen. Zo kunnen die al niet meer voor vertraging zorgen, denken ze daar.
Denken ze daar?

doping Landis Armstr Landis Armstrong

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 65 stemmen 731