Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Leo Vroman aan de Amstel

Wat restte de twijfelaar eenzaam en verloren stilstaand in het Amstelstation? Waar moest hij heen? Moest hij ergens heen? Onderwijl maalde aldoor zijn hoofd. De selectie van het Nederlands Elftal. Nu valt ook nog Anita af, terwijl valserik Van Bommel blijft. Wordt altijd als het erom spant ongehoord gemeen. Haalt de anderen uit hun spel, en ja hoor: we verliezen weer! We zijn toch geen Italianen of Duitsers!

Maar de echte ramp was dat de burgemeester niet doet waar-ie voor was aangesteld: Wilders ‘ontframen’. Geert’s frame is dwingend omdat hij een alleen zaligmakend abonnement op de werkelijkheid acteert. Anderen poneren een visie waar ze wel voor staan maar blijven aanspreekbaar. Terwijl Wilders iedereen meteen vanuit zijn frame buiten de orde verklaart. Zijn orde. Hij gaat niet op jou in en als jij op hem ingaat bevestig je onbedoeld zijn frame en stink je er al in.

Job Cohen lijkt de hakkelaar wel, en waar blijven onze standpunten? Tot overmaat stond hij gisteren zelf ook ineens sprakeloos. Gebrek aan doorvoer van argumenten en strijdpunten. In deze tijden moet je kunnen afstemmen met je lijsttrekker.
Ineens valt het kwartje. Er schieten regels binnen:
‘Mijn kakelkraan blijft altijd open.
Ik vrees, als ik ben uitgepraat,
dat hij goed vastgeroest nog openstaat
en de woorden zullen blijven lopen’
(Uit: Een open kraan)

Sapperloot! Hij was op weg naar de expositie rond Leo Vroman. Gisteravond las hij een interview in De Groene. De dichter deed uitspraken waarin hij zich diep herkende. 'Ik heb nooit een geheugen gehad. Ik mis het ook niet'. Prachtig, wat een mens onthoudt is meegenomen, verder niet stressen.
‘Dichten is de grootste traagheid’: waarvoor Vroman koos om ‘iets van de snelheid van het denken en praten te vangen.' Hij haastte zich ernaar toe. Hij kon zo van straat binnen stappen. Niks museum. Dit was particulier initiatief. Links was het zaaltje met tekeningen. Wonderlijk dat het surrealisme in de poëzie aan de wand terug kwam. Hij meende ook een ietsiepietsie Jeroen Bosch in de penvoering op te snuiven. De grillige fantasie, groteske vormen. In fabuleuze rondingen afgewisseld met wetenschappelijke structuren en elementen. Zoals

De kwal en het water

Een kwal die vond dat het water stonk
sprong aan wal, waar hij verdronk.

MORAAL
Wie al te grote afstand neemt
was van tevoren al wat vreemd.
OF
Voor al te fijn besnaarde kwallen
kan evolutie tegenvallen.

Leo Vroman, uit: De gebeurtenis en andere gedichten.

De twijfelaar lachte en liet steeds meer los. Die Vromannetjes kwamen onontkoombaar dichtbij. De liefde spatte van de wanden af.
Op beeldscherm kon je bladzijden omslaan. Met afbeeldingen van persoonlijke documenten. Zoals die rond de weg naar hun gedeeld leven. Ontroerend. Zo eerlijk.
Ineens komt ‘KAMPKRONIEK, weekblad voor de krijgsgevangenschap te Tjimak’ 1943 in beeld. Moeilijk leesbaar uitstekend geschreven literaire beschouwingen. De twijfelaar uitermate geboeid maakt na verloop van tijd beleefd plaats.

Hij gaat naar de serre achter met drie interviews. Waarvan twee recent. Ouderdom is één ding maar echt verbazing wekt hoe rechtop het hoogbejaarde echtpaar loopt. Deze mensen scheppen echter vooral een geestelijke ruimte om mee aan te zitten. Niks geen poespas, ze geven hun twijfels van gisteren als vandaag bloot. Hoe laconiek en speels, toch nooit gespeeld.
De twijfelaar voelt zich verlost en zelfs zeker erover te kunnen verhalen. Al is het maar een fractie van wat hem vervult. Hoe ijl en kwetsbaar ook. Hij twijfelt wel of hij dichter zal trachten te worden. Een rijmende, volgens Vroman is rijm een hersenverschijnsel. Een aansluiting om dat op te roepen lijkt hem wel wat. Tegen de vertwijfeling.

Later die avond gaf hij al een voorproefje aan zijn verloofde in Piemonte:

'Een steen steekt half uit het zand naar buiten
om zich nog eventjes te uiten.
Leert, kinderen, dit uit zijnen mond:
houdt steeds een vuist boven de grond.'
Al waren die nog van Vroman('Drie stenen zitten op een steen...'), het ware dichterselan is er.

Galerie Weesperzijde.nl, Weesperzijde 94 te Amsterdam
Tot en met ZONDAG 30 mei 2010 van 12:00 tot 19:00 uur

fotoalbum.seniorennet.be/joszuijderwijk/leo_vroman_amsterdam_tekeningen


Zie ook: http://www.groene.nl/1998/17/knusse-moleculen

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 29 mei 2010


Geplaatst in de categorie: kunst

4.4 met 8 stemmen 592



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ronald M.Offerman
Datum:
31 mei 2010
Email:
ronaldoffermanmsn.com
jammer maar ik ben nu wel te laat...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)