Oranje stropdas

Vier jaar geleden was mijn collega er nog. Toen liepen we bijna elke middag een rondje langs de voetbalvelden bij ons werk. Gewoon een beetje wandelen, ook al ging dat wat moeizaam want mijn collega liep een beetje mank. In ieder geval even er uit en een beetje kletsen. Ja, ook over voetbal, af en toe. Maar dan op onze eigen manier, alleen over vroeger en verder niet. We kenden elkaar nog van jaren geleden, hadden in dezelfde buurt gewoond. In die tijd kon je daar nog op een braakliggend veldje een partijtje spelen.

Voor mij bleef het daarbij, maar mijn collega zette door en schopte het tot amateur voetballer. Tot hij een keer op een gruwelijke manier het ziekenhuis ingetrapt werd. Later bleek dat de dader een enorme fanatiekeling was, die zelfs het Nederlands elftal haalde. Maar dat heeft mijn collega vanaf de zijlijn gevolgd. Met gemengde gevoelens. Verbonden met een beroemdheid, dat wel, maar voorgoed buiten spel gezet, dat ook.

Nu is die collega er niet meer, hij is overgeplaatst naar de andere kant van Nederland. Dus loop ik alleen mijn rondje. Aan mijn andere collega’s heb ik niks. Die zijn de hele tijd met voetbal bezig en nu zitten ze elke dag met een oranje stropdas om. Ik hoor er niet bij en in mijn pauze zoek ik snel de rust op. Dat er uitgerekend op het enige stukje groen in de buurt alleen maar voetbalvelden staan, dat neem ik op de koop toe. Geen probleem, het is er in ieder geval lekker stil. Die velden zijn leeg als ik er langs loop. En dat zie ik graag.

Een paar weken geleden zag ik een nieuwe collega aan de overkant van het veld. Ha, dacht ik blij, misschien ben ik straks niet meer alleen. Maar afgelopen vrijdag kwam ik hem toevallig tegen in het gebouw. Met een dikke stropdas pontificaal op zijn overhemd. Jawel, een oranje stropdas. Nee, met zo’n collega ga ik liever geen rondje lopen.

Schrijver: Rob Chevallier, 14 juni 2010

chevallierinbox.com

voetbal collega\'s s collega\'s stropdas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 211