Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Nooit opgeven

----------------------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen nu nog geldingskracht hebben.
Onderstaande column is op 28 juni 2010 geplaatst door Johan De Smet.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik hoor het Marianne nog zeggen tijdens de voorbije verkiezingscampagne: ‘Nooit opgeven’. Ze heeft er half Vlaanderen mee bestookt. Op affiches, in ongewenste brieven, tijdens toespraken.
Voor een pessimist als mezelf was dat het signaal om niet voor haar te stemmen. En kijk, ze heeft zwaar verloren, en haar partij erbij. Want nooit opgeven bestaat niet. Iedereen geeft vroeg of laat op. Met het redden van zijn huwelijk, het plukken van appels, het opfietsen van de Mont Ventoux. En ten slotte met leven. Dus kom niet af met holle woorden die niemand kan waarmaken.

Erger nog.

Ze geeft het nu zelf op. Ze wil geen voorzitter meer zijn van haar partij, tot nader order de CD&V. Het is genoeg geweest, zegt ze. Ze is leeg, kapot, moegestreden. Ze had het vroeger moeten weten. Een andere slogan voor de verkiezingen was een goed begin geweest. Ik kan niet direct op een voorbeeld komen, maar het is ook mijn probleem niet, ik heb het opgegeven om slogans te verzinnen.
Net zoals ik het heb opgegeven om Yves Leterme nog te bekritiseren. Heel het land doet het nu, dus hou ik ermee op. Ze zeggen nu dat de verkiezingsnederlaag zijn schuld is. Natuurlijk is het zijn schuld, van wie anders? Met zo’n loser naar de verkiezingen trekken en tegelijk vragen om nooit op te geven. Maar ik zou stoppen met hem te bekritiseren. Ook al omdat hij mij een brief geschreven heeft.

‘Johan,’ schreef hij, ‘wil je stoppen met mij te bekritiseren? Ik ben ook maar een mens die doet wat hij kan en akkoord, ik heb wel geen 5 minuten politieke moed gehad en ook niet veel gerealiseerd als eerste minister, maar ik heb het toch geprobeerd. Ok, ik heb het niet geprobeerd, ik geef het toe. Maar stop nu met mij te bekritiseren, ik smeek u bijna.
Groeten, Yves.’

En dus stop ik ermee, zo gaat dat, als ze ’t maar beleefd vragen. Temeer omdat ik mij eigenlijk niet meer met Yves wil bezighouden, want Marianne eist nu al mijn aandacht op. Ze wou zelfs premier worden, een première voor ons land. In ruil gaat ze nu terug naar haar ivoren toren in Europa. Geld opstrijken en regels verzinnen om de brave burger het leven zuur te maken. Zo gaat dat dan. Eerst zelf falen en er ons daarna voor doen opdraaien.

Schrijver: Johan De Smet, 22 juni 2020


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.8 met 68 stemmen 807



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)