Een hoopje ellende

Wat zijn wij tussen worp en put? Een hoopje ellende, het vernoemen niet waard. Alsof het nog niet erg genoeg is dat we niks achtergelaten hebben in het leven dat ons is toebedeeld, is er nu een nieuwe techniek waarbij doden opgelost worden in een mengsel van water en zuur. Zodat er ook na onze dood niks overblijft. Resomatie heet het onheil. In een aluminium container wordt een mengsel van water en kaliumhydroxide opgewarmd tot 180 graden, waarna de dode er zijn laatste bad in neemt. Na drie uur wordt het lichaam vloeibaar en blijven enkel de botten over. Die worden dan in een maalmachine verwerkt tot er een hoopje wit poeder overblijft. Voor de familie.

Want stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Genesis 3:19

De uitvinder van de resomator is de Schot Sandy Sullivan. Een schot in de roos, dacht hij, want veel milieuvriendelijker dan begraven of cremeren.
Alleen, wat doe je met die 400 liter vloeistof waarin het lichaam is opgelost? Afvoeren via de riolering? Of ook meegeven met de familie? Om de planten water te geven, de auto te wassen, het kinderzwembad te vullen.
‘Die prei lijkt verdacht veel op opa, nu je het zo zegt.’
‘Ja, ik had daarjuist in het zwembad ook al het gevoel dat hij heel dichtbij was.’

Ik heb het niet voor cremeren of resomeren. Geef mij maar een ouderwetse begrafenis. De kist in, deksel dicht en de put in. En dan met ingehouden adem wachten tot iemand je na jaren komt opgraven en vaststelt dat je nog geen haar veranderd bent. Net zoals men je herinnert. Noem mij maar naïef. Branden in de hel, zul je.

Ik zie maar één voordeel van dat resomeren: dat nabestaanden die het niet zo voor hun schoonmoeder hadden, nu eindelijk kunnen zeggen dat het probleem écht opgelost is.

resomeren cremeren s cremeren schoonmoeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.9 met 117 stemmen 1.405