Muziekdoden

Precies veertig jaar geleden stierf Jimi Hendrix. Hij werd een paar weken later gevolgd door Janis Joplin en een half jaar later door Jim Morrison. Beroemde muziekdoden. Achteraf, jaren later kun je de dood van deze sterren plaatsen in perspectief.
Dan blijkt dat deze drie wild levende, losbandige, zuipende, snuivende en seksende rockers, beroemde iconen waren van de jaren zestig. Hun leven kun je dan gemakkelijk verbinden met die mooie, wilde tijd waarin de hele wereld leek te veranderen. Hun dood symboliseert het feit dat die periode maar een kort, heftig vuur was, dat snel uitdoofde.

We zien de jaren zestig nu als een periode waarin muzikale genieën ver over hun creatieve grenzen konden en mochten gaan. Het bruiste in die tijd van idealisten en individualisten. Het leek wel alsof iedereen die z’n kop een beetje boven het maaiveld uitstak, meteen beroemd was.
Dat is nog steeds zo, maar dan op een veel grotere schaal. Kijk je alleen naar de popmuziek, dan zijn die creatieve eenlingen schaars geworden. Er zijn maar weinig wereldberoemde dode popiconen zoals Hendrix, Joplin en Morrison. Michael Jackson is de enige uitzondering van de laatste jaren.

In deze tijd duikt een ander fenomeen op. De dood van onbekenden lijkt symbolisch te worden voor het einde van een tijdperk. Bij de Love Parade in Duisburg stierven eenentwintig mensen. In het house wereldje zit de schrik er goed in. In Duitsland werd vorige week een popconcert afgebroken toen er gedrang ontstond. Een dance festival dat in hetzelfde weekend georganiseerd werd, trok zo’n tienduizend bezoekers minder dan voorgaande jaren.
Het kan zijn dat de muziekdoden van Duisburg het einde inluiden van de grootschalige belangstelling voor rock en dance evenementen. Maar dat weten we pas zeker over pak weg veertig jaar.

Schrijver: Rob Chevallier, 20 september 2010

chevallierinbox.com

Jimi Hendrix Love Pa Love Parade muziekdoden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 3 stemmen 328