Koester dat tranendal!

Iemand die van zijn hart geen moordkuil maakte was Dolf Brouwers. Sjefke van Oekel blonk naast schone zang vooral uit in geschoolde huilpartijen. Waar kan dat anders dan in onze enige echte huilstad Den Haag. Met nu een heus huilfestival! Zie link onder.
Opzouten hield Dolf voor krankjorum ongezond. Dat inzicht werd en wordt in onze regeringsstad breed gedragen.

Dat herkende Henk van Gelder ook, chroniqueur van het zanggevoel. Een lied over Den Haag ‘kan nooit vol onverdeelde vreugde zijn. Altijd is er iets te klagen.’ Alleen Hagenaars merkte hij op zingen daarom echt Haagse liederen. Neem Louis Davids, die telde meteen al niet mee. Die zong in 1911 dat de zee en het strand in Amsterdam moesten liggen, in plaats van in het verre Scheveningen! Dat is pas vals zingen!

Maak huilen vooral niet erger dan het is. Andere plaatsen verstopten hun leed en verdiepten het. Vast staat immers dat de mens veel heeft te klagen! Universeel en altijd!
Wie zijn klachten binnenhoudt krijgt het voor zijn kiezen. Wie klachten wel openbaar verwoordt, maar zich al kapot schaamt wanneer een traantje biggelt, heeft geen leven. Dat geldt sinds enige decennia als moderne psychologie. Voor Den Haag allemaal ouwe kost.

Hoe komt Den Haag aan die voorsprong?
Welnu andere plaatsen hadden steeds vaste middelen van vertroosting. Hoe bar ook de tijden men kon zich overgeven aan troostgevend werk met duidelijk eigen product. In tijden van hongersnood en overstroming zei de Zaankanter ‘Vrouw gelukkig hebben we de mosterd nog.’
Delft had dat met bier en slaolie, Deventer met koek, Rotterdam met zee- en rijnvaart enz.

Den Haag miste zo’n kapstok, dienstbaar sinds de oudste tijden naar de rest van het land. Men had een voorbeeldfunctie die geen hard eigen praalproduct permitteerde. Deze dubbelzinnige levensbasis leidde tot een mensentype dat het bestaansevenwicht zelf moest beredderen. Kortom, de Haagse mens liep qua ambigue identiteit op de tijd ver vooruit. Ook op Jean-Paul Sartre die de mens op aarde gesmeten acht om verder zelf voor alles op te draaien. Ja, de Hagenaar staat geboekt als vroegste existentialist!

Hoe gaat men daarmee om, huiluitbarstingen.
De familie Faber van Riemsdijk stond in 1920 grienend op de stoep bij B&W. Hun opa Jeremias had zich als orangist onderscheiden. In 1813 verving hij de burgemeester(‘le Maire van Schinnen) van 's Gravenhage ’ en tevens wegens ‘abstinentie’ de andere adjunctmaires. Gewiekst speelde hij Den Haag in handen van Willem I.
De beloning later werd een eigen straatnaam. In 1920 echter de beruchtste van de stad door allerhande criminaliteit. De familie voelde zich besmeurd in haar reputatie. Zij wilde hun naam er vanaf en een nieuwe peet.
‘Neen’ sprak het College, de buitenwereld zal anders weer ‘spreken van houten hammen op Haagse tafelen voor den schijn.’ En hield daaraan vast.

Ook toen later velen zich aansloten. Ze sprake van een ‘bij nacht en ontij floreerend rovershol’. De Stationsbuurt bij Holland Spoor tot diep in de Wagenstraat stond blank van de tranen. De kranten spraken schande.
Toch bleven de autoriteiten bij hun beleid. Ze namen commissaris Van ’t Sant aan als man van de harde lijn. In 1927 was ‘de straat geschoond’ maar ook vergaand ontvolkt.

Toch ging B&W pas in 1937 overstag. Reden, de straat bleef scchoon op naam in kwade reuk staan. Men koos Ocker Repelaer Heer van Driel om fris te peten. Een nog fraaiere oranjeklant.
Hoe invoelbaar de klachten en huilpartijen ook, naamsverandering had de situatie echter eerder niet verbeterd, zelfs minder transparant gemaakt!

Niet de emoties leidden, maar het verantwoordelijk gezag!
Tegelijkertijd nam(en neemt) B&W kennis met groot respect en het volste begrip van elke huiluitbarsting.
Dat nu is ook typisch Haags.

emoties Den Haag bel Den Haag beleid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 7 stemmen 272