Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bio-resonantie

Ik ben geradbraakt. Vrijwillig. Ik heb mij vrijwillig aan banden laten leggen. Eén om elke enkel, één om elke pols en één om het hoofd. Aan iedere band werd een snoer gekoppeld. Links een zwarte, rechts een rode, en een beige om mijn hoofd. Al die snoeren leiden tot een kastje met veel lichtjes. Het apparaat droeg de naam SCIO.

Ik zal u de volledige naam besparen waar Scio voor staat, maar het heeft te maken met een helingstechniek die met bio-resonantie van doen heeft. Bio-resonantie is gebaseerd op de wetenschap dat ons lichaam - en alles wat leeft - bestaat uit trilling en reageert op andere trillingen. Trillingen resoneren. En die resonantie veroorzaakt balans of ziekte.
Ik kwam dus voor de balans.

SCIO is zo'n apparaat dat de disharmonische trillingen constateert en verbetert. Op alle fronten van ons bestaan - fysiek, emotioneel, spiritueel - trillen wij. Maar de ons zo drukke omringende wereld haalt ons vaak uit de goede trilling en daarom raken wij gestrest, worden we ziek of zijn moe. Ook onze voeding is van invloed op ons gedrag en ook dat meet SCIO.

Op alle vlakken waarop hij mij mat was wel wat aan te merken. En dus zette de therapeut SCIO aan het werk tot hij het kritieke niveau had bereikt - mijn lichaam kon nu toch echt geen trilling op welk vlak dan ook nog verdragen - gaf het rood knipperend aan.

Ik merkte niks. Niet direct in ieder geval.
Maar toen ik de volgende ochtend opstond leek het alsof ik door een tram was overreden. Misselijk, pijn in mijn hoofd, brak, slecht gehumeurd. Alle ellende kwam eruit! Ze had me gewaarschuwd, de therapeut, maar dit had ik niet verwacht.
En nu drie dagen later, begint het een beetje af te nemen. Allemaal afvalstoffen, had ze gezegd. Je lichaam gaat resetten en er komt daarbij veel troep los. Dat moet even verwerkt worden. Veel drinken en wachten tot het overgaat, was haar devies.

Ik kan het niemand kwalijk nemen. Ik ben vrijwillig in de stoel gaan zitten. Ik heb alleen zo'n medelijden met mijn lichaam dat van voren niet meer weet wat het van achter moet doen. Ik troost het maar met de gedachten dat alles op een dag op zal houden en dat we dan weer vrolijk en dartel door de wei zullen springen als een schoon, jong veulen. Vermoed ik.

Schrijver: Pauline van Munster, 28 september 2010


Geplaatst in de categorie: biologie

3.0 met 2 stemmen 419



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)