Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Lid zijn

Lid zijn van een politieke partij, dat leek mij nou niks. Er is in ieder geval geen partij die al mijn wensen kan beantwoorden. Soms denk ik, ja daar zie ik wel wat in, maar dan is die partij weer tegen iets waar ik helemaal voor ben. Dus dat schiet niet op. In het stemhokje lijkt het alsof je er toch nog een beetje bij hoort. Je kunt iets doen, maar veel zin heeft het niet vind ik altijd.

“Zorg er dan voor dat je wel meer invloed krijgt”, zei een vriend eens tegen mij. “Ga nou niet zo stom zitten mokken, maar doe dan eens een keer iets”. Okee, maar hoe dan? Door lid te worden van een partij? En mezelf via gekonkel, bedisselen, huichelen, steggelen en ander draaikonterig gedrag op te werken tot de top? Dat zou denk ik de enige manier zijn om wat invloed te krijgen. Gewoon lid zijn, dat is zinloos. Dan ben je ook maar iemand die de kas van de partij spekt en een paar keer per jaar mag opdraven om de schijn op te houden dat je als lid ook iets te zeggen hebt. Je bent slechts een deeltje van de applausmachine en het propagandasysteem.

Maar nu die leden van het CDA. Dat is andere koek. Die kregen zaterdag eenmalig de gelegenheid om hun tanden te laten zien. Het politieke spelletje van bedisselen en huichelen werd zo maar op hun bord gelegd. Daar zag je ze zitten in die grote hal. Brave burgers, trouw klappend en hun bordjes omhoog stekend op het juiste moment.

Die eenvoudige zielen mochten nu de toekomst van Nederland bepalen. Eindelijk een stukje macht grijpen. Zo van, wij leden betalen niet voor niks, wij hebben ook een eigen stem. Wat jullie daar in Den Haag allemaal rotzooien is best, maar nu laten wij eens zien dat we er ook bij horen. Dat jullie ook maar eens rekening moeten houden met ons.
Wow, wat een kans zeg! Ik zou ‘m meteen gegrepen hebben. De CDA-leden dus niet. Nou ja, een paar stribbelden nog wat tegen, maar uiteindelijk voegden ze zich naar de wil van de partijtop. Ze schikten zich trouw in hun lot. Lieten de wereldroem aan zich voorbijgaan. Lieten de ware democratie sterven in braafheid.

Ik zou op zo’n bijeenkomst de tegenstribbelende enkeling geweest zijn. Met valse hoop tussen al die braaf stemmende burgers. Nee, lid worden van een politieke partij, dat zal ik nooit doen.

Schrijver: Rob Chevallier, 4 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.0 met 1 stemmen 192



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)