Antonie Kamerling
Antonie Kamerling, Nederlands acteur en zanger maakte afgelopen woensdag een einde aan zijn leven. Hij laat een succesvolle carrière als tv- en filmacteur, zanger en musicalster, zijn vrouw Isa Hoes en twee jonge kinderen achter. 44 jaar jong, goodlooking, goedlachs - iemand waarmee elk ander graag zou willen ruilen. Volgens het nieuws leed hij aan depressies. Naaste familieleden, waaronder Albert Verlinde, hebben dit bevestigd.
Zijn fans, zelfs mensen in zijn directe omgeving zijn overrompeld. Men verwacht niet dat iemand die zo veel mee heeft in het leven, succesrijk, geliefd en beroemd is, zoiets kan doen – zichzelf van het leven beroven. Zoals hij deed in zijn rol als vader in de film De kleine blonde dood bij zijn stervende zoon: hij omhelsde zijn geliefde en trok de stekker van zijn beademing eruit.
Nu deed Antonie Kamerling het in het echt, de stekker eruit trekken – maar nu bij zichzelf en zonder dat hij stervende was.
Waarom? Zelfdoding verwacht je toch bij uitzichtloos lijden, of groot liefdesverdriet, helse pijnen, trauma’s of schuldgevoelens? Of bij psychisch gestoorde mensen die nauwelijks weten wat ze doen. Maar toch niet bij mensen die de wind van het leven vol in de zeilen hebben? Toch niet bij een gezonde, alom beminde jonge man die een vrouw en twee jonge kinderen heeft?
De dood van deze BN-er bracht me met een schok terug in de tijd. Ik zat op het Lyceum in Baarn en voetbalde bij BVV. Zowel op school als in het voetbalelftal, trok ik nauw op met een makker. Altijd opgewekt, anderen moed inpratend en sympathiek. En altijd in voor een geintje. Hij was een gangmaker. Als we verloren en we hadden de scheids duidelijk tegen gehad, was hij zo sportief om na afloop zo’n man toch een hand te geven. ‘Volgende keer wel beter fluiten,’ voegde hij hem nog wel knipogend toe. Op een grijze herfstdag sprong mijn makker, nog geen dertig jaar oud, voor de trein.
Waarom? Die vraag zal me altijd achtervolgen.
Zelfdoding is een ramp voor de naasten. En als zelfdoding voortkomt uit een depressie is het helemaal triest. Aan zelfdoding kun je niets doen, maar een depressie is te behandelen. Tenminste, als de omgeving en de betrokkene er open voor staan. Hier wreekt zich de cultuur. Hoe vaak komt het voor dat mensen op de standaardvraag “hoe gaat het met je” eerlijk durven te antwoorden? Wie durft dan te zeggen: ik zit verschrikkelijk in de shit. Wil de vragensteller dat wel horen? We vinden alles leuk, het gaat te gek, er heerst een lach-of-ik-schiet cultuur. Te vaak komen we er pas achter dat er iets aan de hand is als er plots een ambulance onze straat komt in rijden. Of als er ineens een doodsbericht op teletekst staat.
Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl
Schrijver: George Knottnerus, 8 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: rampen
Zelfdoding
806
Geef je reactie op deze inzending:
Als één van de weinigen dan, want het lijkt wel alsof men zich schaamt, om te moeten zeggen: ik zit in een dip! Het slachtoffer probeert zich er vaak met een lach vanaf te maken want het is natuurlijk niet zo dat de ellende vanaf het gezicht te zien is.
Ook ik heb in een dip gezeten en weet je wat het ergste is? Dat mensen je later met een vinger na willen en kunnen wijzen: door te zeggen, ja maar jij bent ook....dat doet zeer en zeker als het om familie gaat want er rust een taboe op DIPPEN er rust een taboe om in de put te zitten, dus ik vind het schitterend dat je er een column aan wijdt; daar komt bij dat Antonie misschien hulp had en dat de familie een nare tijd krijgt, maar we moeten niet vergeten dat de tijd die hij achter de rug heeft niet zomaar af te doen is, hij is/ was niet te benijden al denken de mensen daar soms anders over!