Coentje maakt een verschil
Was vroeger anders, menig oudere voelt zich er achteraf zo in thuis dat-ie zegt ‘beter'. De beelden van toen stellen gerust, hij was er bij en ze zijn hem vertrouwd. Een defensieve houding, die we vooral bij mannen vaak bespeuren.
Deze columnist laat zich echter niet zo als ouwe knor fuiken. Ik bekijk het per onderwerp en probeer te nuanceren. Daar hebben we tenslotte ons verstand voor gekregen.
Mijn eerste grote liefde, ja die is allang voorbij. Ook de eerste waar ik wat mee kon. Aan de schier onbedwingbare aandriften van de puberteit denk ik liever niet terug. Je kon nog kilometers fietsen zonder stoplichten, zeker dat is een gemis. Maar misschien niet voor de jeugd van nu. Die heeft een eigen ervaringswereld.
Nochtans is het zinvol sommige verschillen te analyseren. Neem mijn zoon. Die haalde in Palermo zijn scooterbrevet. Dat is daar goedkoper en je hebt beter praktijkonderricht zegt hij. Vervolgens ondernemingsgezind als hij is onderzocht hij de markt naar bestaanskansen. En vond het gat, hij werd pizzakoerier voor de Siciliaanse binnenlanden. Volgens hem deden de maffiabazen absoluut niet moeilijk. Die zijn in de praktijk voor dit soort innovatieve vrije handel. Zijn pizzaschatje, Agostina Evaristo, bakte er meteen puik op los. Hij scheurde over de hellingen met de bestellingen. Tot hij er genoeg van had en de tent aan haar liet.
Hij trok vervolgens per scooter naar huis. Geen enkel probleem onderweg. Terwijl zijn paspoort verlopen was en zijn betaalpas zwaar beschadigd. Bij Napels moest hij stoppen omdat hij het tankstation niet vertrouwde. Ze hadden meer liters geleverd dan zijn tankje kon bevattten. Dat werd door de plaatselijke polizia ook vastgesteld en hij kreeg zijn geld terug. Gewoon doorrijden, soms een stuk om, af en toe een lange tunnel. Dat kan dus allemaal maar.
Terwijl ik het land berooid nog werd uitgezet toen ik solliciteerde in Rome. Voor conservator in het Museo Napoleonico aan de Tiber. Maar dat was nu 33 jaar geleden. Er is vooruitgang. De tijden zijn beter!
Daar staat wel iets tegenover. Vandaag wordt mijn jeugdheld Coen Moulijn begraven. Een trieste dag, maar gelukkig hebben we de beelden nog. Ik heb mijn zoon vanaf de wieg verteld over Coentje. Hoe onze meester Neep op de lagere school voetballes gaf. Met de schijnbewegingen van Pele, Abe Lenstra, Garincha, Faas Wilkes, Mick Clavan etc. Maar niet van Coentje. Die was zei hij van een andere planeet. Juist hem wilde ik nadoen want iedereen had het altijd over hem. Die man was onnavolgbaar zeiden ze.
Had Feijenoord op woensdagavond gespeeld en voer ik donderdag mee naar de veiling dan waren er overal oploopjes. De kooplui en rijke tuinders die naar de Kuip geweest waren hadden het hoogste woord.
In onze doorgaans nogal mannelijke en gesloten aanpakgemeenschap voelde je dan wat ik nu betitel als een plukje poëzie. Die mannen raakten uit hun bol van Coen. Ze werden lyrisch en liepen rood aan. De omstanders bleven doorvragen. Sommigen probeerden hem te imiteren maar dat kon niet.
Mijn kinderen destijds geloofden het niet. Maar ze vonden mijn verhaal wel mooi want ik moest het vaak herhalen. Maar gisteren belde mijn oudste zoon, die van de pizza’s op. Hij zei ‘Pa die Coentje ja je had toch gelijk. Ik zag het op tv. Ongelooflijk die man was uit de kunst. Zelfs als ze herhalen is-ie niet te volgen. Hij doet me denken aan de wereldtentoonstellingen van de 19e eeuw. Als er ooit een kunstboek over voetbal komt moet Coen er in’.
En zo is het: de magie van Coentje is van alle tijden. Ik ben bevoorrecht dat ik hem nog echt heb zien spelen.
Dankjewel Coen, je was naast een topvoetballer en pingelartiest op de vierkante meter met gazelle-demarrage ook een groot mens.
Geplaatst in de categorie: bedankt
Coen Moulijn
307
Geef je reactie op deze inzending: